"پدرو پارامو" نام رمانی است که "خوآن رولفو" بر داستانی نهاده است که از سرزمین های آمریکای لاتین و دقیق تر، مکزیک، برآمده.
داستان‌های رولفو در روستاهای مکزیک می‌گذرد و شرح رویدادهای پس از انقلاب مکزیک است. دنیای رولفو دنیای تراژیک نفرت، خشونت و درماندگی است. خصوصیت بارز داستان‌های او رابطهٔ مشکل‌ساز پدر و پسر، فلاش‌بک به خشونت، وقایع‌نگاری وارونه، تصاویر به‌یادماندنی و سنگینی گناه و مرگ است. اغلب دیالوگ‌ها در نوشته های او مثل مونولوگ است و قصد ارتباط مستقیم با خواننده را دارد.
در رمان پدرو پارامو، رولفو به خوبی فروپاشی جامعهٔ شبه‌فئودال (نظام ارباب و رعیتی) را در قالبی سیاه به تصویر میکشد. فضای داستان کنایه ای زیبا و ظریف است از دنیای مردگان، از نظامی که مرده است.

ابراهیم امینی و ارشاد رازانی در نمایش پدرو پارامو، همان زبان داستانی رمان را پرورانده اند تا با روالی روان فضای داستان رولفو تصویر سازی شود. نمایشی خوب را شاهد هستیم که خسته کننده نیست و داستان را به خوبی روایت میکند.

در ورود بازیگران به صحنه و خروج آن ها، سعی شده است تا تصویری سیال نمایش داده شود اما باید گفت بی نظمی جای سیال بودن در بازی بازیگران و ... دیدن ادامه ›› حرکات روی صحنه را گرفته است.
در انتخاب نقش کشیش بهتر بود از بازیگری با فیزیک متناسب یک کشیش استفاده شود. تصویری که از کشیش در ذهن است، معمولا فردی لاغر اندام، با ادبیات رسمی و البته پوششی ساده تر است.
بازی نقش پدرو پارامو بسیار متناسب و دلنشین است و پس از آن میتوان به بازی خوب نقش زن مست ، کاردار پدرو و مرد ژولیده اشاره کرد. (با عرض پوزش از اینکه نام شخصیت ها و بازیگران را در ذهن ندارم)

تماشای این نمایش رو به تمامی دوستان تیوالی پیشنهاد میکنم. نمایشی که در عین سادگی ، روشن است با تلاش و تمرین فراوان روی صحنه رفته است.

با تقدیر ویژه از رسول حسینی ؛ دوست عزیز ، مهربان و هنرمندم