اگرچه اشاره هایی سیاسی، جامعه شناختی و حتی مذهبی در ساختار اثر دیده می شود ولی به نظر می رسد دغدغه اصلی کار مساله انسانی است. انسانهایی که در مقام داوری نیستند اما دست به قضاوت میزنند. اگرچه آلفرد در مظان یک اتهام ظاهرا درست قرار دارد اما اولا شرایط بسیاری در اعمال آن جرم یا خطا دخیل بوده اند ثانیا دیگران هم قطعا خطاهای کوچک و بزرگ، خواسته یا ناخواسته ای در زندگی و جامعه داشته و دارند. بنابراین عدالت و اخلاق نسبی است البته نه در ذات (که مطلق است) اما در عمل نسبی است به دلیل نقص دانش ما از حقیقت و ضعف ما در قضاوت. اثر قصد دارد آشکارا تیرگی وجود انسان را نمایش دهد. کارگردان/نویسنده سعی دارد با استفاده از عنصر طنز و استفاده همزمان از قصه گویی از شعارزدگی پرهیز کند. اگرچه عنصر طنز می تواند در دوری از ابتذال یک اثر اخلاقی/احساساتی مفید عمل کند اما اصرار بر استفاده از آن خود می تواند به عنوان یک کاتالیزور منفی عمل کند. بعلاوه استفاده از رنگ سفید در طراحی صحنه که در تضاد با جامعه خاکستری/تیره شهر است هوشمندانه است. در موارد متعددی مثل اتومبیل سواری خانواده آلفرد، ناقوس کلیسا و جنگل از عنصر دکوراسیون بهره درستی برده نشده است. موسیقی در مواردی که تم شاد همراه با آواز و حرکات جمعی از بازیگران دارد به نظر در خدمت اثر نمی آید بلکه تا حدی خودنما ظاهر میگردد اما موسیقی پس زمینه و تم های غمگین دو نفره زیبا و تاثیرگذار هستند. در مجموع کارگردان در حد قابل دفاع به اهداف ذکر شده نزدیک شده است و بازی ها نه خارق العاده ولی تقریبا قابل قبول هستند