من زیاد به تئاتر میرم و دیروز به همراه 5 نفر از دوستان این کار رو دیدم. متفق القول با دوستان باید بگم یک کار معمولی! انقدر معمولی که بعدش تنها به این فکر میکنی که چه حرف جدیدی میخواست بزنه؟! چی میخواست به تماشاگر اضافه کنه؟ از تمام جهات (موسیقی، نور، دکور، بازی و....) یه کار معمولی بود. کاری نیست که بخواد روی تماشاگر تاثیر بذاره. از سالن اومدی بیرون، بگی عجب کاری بود. انگار که نه انگار کاری دیدی! بعد میگی حمیدرضا نعیمی!!!! بیشتر انتظار داشتم! بعد میگی همون بهتر که پیشنهاد ویژه تیوال نشد! راستی چطوری جایزه بردی؟! در آخر هم ممکنه بگی حیف 25000! البته ما 15000 داده بودیم و بیشتر از اون هم نبود!

بهرام افشار خیلی تلاش میکنه و بار اصلی نمایش رو به دوش میکشه اما خب که چی؟ رابینسون به جز تنهایی چی داشتی؟ همون فکرهایی که هر کسی وقتی چه فیزیکی و چه روحی تنها میشه با خودش داره؟ تعاملاتی هم داشتی با جمعه که مشابهش رو زیاد دیدیم! حرف جدیدی یا فراموش شده ای برای گفتن نداشت رابینسون.

سالن باران، یک تماشاخانه است. برای دیدن کارهای نسبتا کوتاه، مناسب هست. مثل همین کار. فاصله جلوی پا برای خصوصا آقایان کم است. البته من پیش از این آخرین نامه رو در همین سالن دیدم و چون ردیف اول بودم، درکی نسبت به ردیفهای بالاتر نداشتم. اواخر کار هوای سالن سنگین و گرم بود و ما از یکنواختی کار دیگه خوابمون گرفته بود!