خوشبختی...
خوشبختی یعنی درخشیدن پیش چشمان خودت و دیگران... خوشبختی یعنی این که تحسین خودت و دیگران رو برانگیزانی. خوشبختی یعنی این که در مسئولیت هایی که داری برآیند مثبتی داشته باشی.خوشبختی فقط با تحسین دیگران اتفاق نمی افته و همچینین فقط با تحسین خود آدمی.بلکه موازنه ای است میان حس دیگران نسبت به ما و همچنین حس خودمان به خودمان . شاید دلیل حس خوشبختی در قهرمان ها و اسطوره ها همین است... که انسان های زیادی آن ها را به واسطه کاری که انجام می دهند تحسین میکنند و همچنین خودشان به کاری که انجام میدهند ایمان داشته اند. البته شاید هر کدام از ما قهرمان ها و اسطور هایی را بشناسیم که احساس خوشبختی نداشته اند. این منکر قضیه خوشبختی که گفتیم نمی شود.خوشبختی نتیجه وجود برآیند مثبت در تمامی مسئولیت هایی است که ما داریم. شاید ما در یک مسئولیت مثل نوشتن شعر و ادبیات بهترین نویسنده و شاعر قرن خود باشیم ولی بازهم دلیلی بر خوشبختی نیست چون این فقط یکی از مسئولیت های ماست. ما مسئولیت فرزند خوب بودن، والد خوب بودن ، دوست خوب بودن ، همسایه خوب بودن ، همشهری خوب بودن و همه این مسئولیت های کوچک و بزرگ را داریم. اگر در همه مسئولیت هایی که بر دوش ماست برآیند مثبتی داشته باشیم. بی شک احساس خوشبختی و رضایت خاطر به سراغ ما خواهد آمد. ولی چیزی که حتمی است خوشبختی در تنهایی اتفاق نمی افتد... اوج خوشبختی در لحظه ای که تو به اشتراک میگذاری، اثرت را ، کارت را، فکرت را، حست را.... شاید برای همین است که این همه شبکه اجتماعی ایجاد شده... و تو می توانی تک تک لحظه هایت را با دیگران به اشتراک میگذاری...