خیلی دوست داشتم این نمایش را یک بار دیگر میدیدم، آثار جلال تهرانی گاهی احساس میکنم درست اعجاز صحنه را به من میشناساند، بعد از دیدن کار احساس رویا دیدن داشتم توضیح: ( اگر میخواهید تعداد بیشتری بازیگر ببینید به دیدن این کار نروید، این ایراد یک کار نیست!!!! ) کار با ریتم مشخصی شروع میشود و همواره ریتم را تا پایان با ضرباهنگ موسیقی و نوع دیالوگ گویی و حرکت بازیگر بر صحنه منطبق است، و ریتم حتی برای لحظه ای قطع نمیشود، و این ریتم مشخص به تو اجازه ی دیدن، شنیدن، تصور کردن داستان از حوض فیروزه تا کوچه پشتی، تا موسی، تا نسرین، تا عشق که البته نه به اون معنی ای که داره در واقع به اون معنی که نداره یا اصلن چیز و هر چیزی که چیز باشه چیز و البته همه ی راهها که به رم میره!
جلال تهرانی در مینمال ترین شکل ممکن همه ی داستانش را با ساختاری کاملن مشخص و در یک ریتم بسیار درست برای این نمایش ارائه داده است.