آرمان جان مدرسه تون چه تئاتر های خوبی رو صحنه می برده :)

از نوشته آقای نصیری متوجه شدم متن کوتاه شده است
پس نظری در این مورد نمیدم
البته که این نوع متن های خوب در مدرسه ما نبود
اما بازی هایی که کارگردان از بازیگران خواسته رو نپسندیدم و منو یاد اجراهای مدرسه انداخت که پایه اونها مسخره بازی و خنداندن بچه ها به هر قیمتی بود
اگر کمی جدی تر اجرا میشد بیشتر مورد پسندم بود

آرمان جان شک نکن زمانی که تو یه نمایش حس خوبی نمی گیری همون حس در همون لحظه درست ترین اتفاقیه که برات می افته. ولی می تونم بهت بگم که تحلیل بازیگرا از متن تحلیل درستی بوده. اگه به نظرت مسخره اومده شاید به این خاطره که دیگه نیل سایمون واسه سال 2015 میلادی برای ذائقه ی تماشاگری مثل تو دیگه خنده دار نیست. من خودم آدمی ام که هنوز عبید زاکانی می خونم و می خندم اما توقع ندارم همه از خوندنش بخندند چون عبید مال قرن هشتم هجری بود. ساعت خوش سال 70 همه رو از خنده روده بر می کرد اما الان اگه تیکه هاش رو ببینی حالت به هم می خوره! خلاصه که گاهی شوخی ها با گذر زمان لوس میشه و این رو درک می کنم اما در مورد جدی تر بودن، فقط در مورد پل براتر باهات موافقم و فکر می کنم تو متن اصلی هم پل یه مقدار جدی تر از اینی بود که آقای خوش رزم نشون دادن.