عصیان در برابر مرگ

کالیگولا با چیزی به پایان میرسد که آغاز شده ، "مرگ"

حقیقتی که بسیاری با آن سازش میکنند،میپذیرند بدون لحظه ای تفکر اما کایوس آن را بر نمیتابد، در برابرش عصیان میکند ،آن را به سخره میگیرد و به دنبال جاودانگی میگردد.

کایوس با جنون میرقصد اما هرگز با او دست نمی دهد،یک "قاتل هنرمند" که تنها با کشتن دیگران می تواند آزادی خود را نشان دهد،انسان را نمیفهمد اما قدرت استدلال او به حدی جدیست که مخاطب را به فکر میبرد،تلنگر میزند و گاهی هم با خود همراه میکند.

برای کالیگولا تنها بدست آوردن ناممکن ... دیدن ادامه ›› مسکن است،او برای جاودانگی میجنگد، ماه را طلب میکند و وقتی از رسیدن به آن عاجز میشود خود را برای اولین و آخرین بار رو بروی مرگ قرار میدهد.

کامو در "مرگ خوش" ،"طاعون" و شاهکارش "بیگانه" راجع به مرگ صحبت کرده بود اما در کالیگولا مستقیم تر و رک تر از همیشه به آن پرداخته است گویی عصیان کامو با کالیگولا کامل می شود.

این اجرا با طراحی صحنه و لباس خوب ، انتخاب موسیقی عالی (که شاید ازدیاد تکررش در نمایش تاثیرش را در دراماتیک ترین لحظه-مرگ کایوس-کمرنگ کرده بود)، گریم فوق العاده ،بازی های تماما عالی به خصوص صابر ابر ،سه ساعتِ لذت بخش رو ساخت و مهم تر از سه ساعت اتفاقیست که بعد از آن افتاد.کالیگولا بخشی از حافظه بلند مدت شد همراهِ این سوال:

کالیگولا جاودانه نشد؟