زیر باران نشستم...قطره آبی در کنارم روی خاک گفت:اینجا چه می کنی؟
گفتم:می گذارم اشک های آسمان بر سرم فرود آید تا دیگر نگوید تنهایم...
گفت:چرا فقط تو کنار آسمان می مانی؟
- چون به حال من می گرید...
پرسید:این چه غمی ست که بر وسعت آسمان لرزه افکند؟
نگاهی به آسمان کردمو گفتم:خام بدم...پخته شدم...حالا کسی نمی گذارد از درون بسوزم...
قطره ی آب هرگز به درون خاک نرفت...گفت تا زمانی که در کنارت شعله نگیرم،میمانم...

س.ا