حضور چنین نمایش هایی در جشنواره فجر، بی شک خالی از لطف نیست و مملو است از نکات آموزشی. طبعاً بسیاری از مخاطبان ایرانی با تماشای نمایشی همچون "بازی سایه" به سر ذوق می آیند و با رضایت کامل از هزینه ای که پرداخته اند، سالن را با حالی خوش ترک می کنند. این امری کاملاً بدیهی است زیرا در کشوری که گاهاً نمایش هایش از ایده تا اجرا را یک ماهه می پیمایند و برخی کارگردان هایش با افتخار اعلام می کنند که تنها با دو سه هفته تمرین آماده شده اند، و البته به هنگام اجرا، تا جایی که رمق دارند صندلی اضافه می کنند و بلیط می فروشند، بدون اینکه هیچ توجهی به آسایش و تکریم مخاطب داشته باشند، در چنین کشوری، قطعاً نمایش های برون مرزی مملو از نکات آموزنده است. نمایش هایی که بازیگرانش با تمام وجود خود را وقف گروه و اثر می کنند، بی آنکه بخواهند لحظه ای بیش از دیگری دیده شوند. نمایش هایی که بی شک ماحصل ماه های متمادی تمرین طاقت فرساست. بزرگترین امتیاز حضور این دست کارها در جشنوارۀ فجر، بالا رفتنِ توانِ بصری و آگاهیِ تصویریِ مخاطب ایرانی ست تا بلکه تفاوت ها را ببیند و بفهمد که وقتی در کشورش، 20 تا 30 هزارتومان بلیط می خرد و به تماشای دیالوگ گفتنِ چند بازیگرِ (باصطلاح ستاره)، در میزانسن هایی ساده و پیش پا افتاده می نشیند، چه کلاه بزرگی سرش رفته ... دیدن ادامه ›› است!



در خصوص خود نمایش "بازی سایه" نیز به نظر نمی رسد که برای داوران بین المللیِ امسال، اتفاق خیره کننده ای باشد، چراکه این قبیل اجراها در خارج از ایران بسیار متداول است. اما با توجه به سطح نمایش های ایرانیِ حاضر در بخش بین الملل (نمایش هایی که پیش تر اجرای عموم شان را گذرانده اند)، بسیار بعید به نظر می رسد که اجراهای کشورمان شانسی برای دریافت تندیس داشته باشند. مگر اینکه با یک شگفتی روبرو بشیم...