چند شب پیش به دیدن نمایش دعوت اثر استاد رحمانیان رفتم و افسوس خوردم که این اثر دور از تیوال عزیز قدری در تماشاخانه عمارت زیبای مسعودیه مهجور مانده است! به نظرم داستان دوم به قدر کافی در اجرا کارا و موثر بوده و مفهوم را می رساند و با داستان اول ارتباط چندانی برقرار نکردم، هرچند خالی از جذابیت نبود! به تلاشهای گروه اجر می نهم و آرزو می کنم در فرصتهای بعد در موقعیت مناسبتری از نظر زمان و مخاطب تلاششان به ثمر بنشیند!