یادداشت حسین پاکدل درباره نمایش هویت پروانه های مرده

نمایشی جوان ، برای جوانان ولی یک تجربه ی پخته و برای تمام نسل ها.
برشی تو در تو بر قطعه های جدا از هم زندگی ؛ تا رسیدن به مفهومی عام از گذران عمر بازیگران درام تلخ و شیرین همین زندگی ، بر صحنه نمایش. پس و پیش کردن دراماتیک تقدیر و سرنوشت. نمایشی مدرن ولی کاملا منطبق بر مؤلفه های ایرانی با مفهوم گسترده و همگانی ، اثری جدی ، با نشاط ، پر تپش و پازل وار. چرخش بازی و دست به دست شدن نقش ها از یکی به دیگری در تجربه ای ناب و بدیع که فقط و فقط در اثر تمرین و تلاش و ممارست طولانی مدت حاصل می شود. نمایش با ما و درون ما جریان دارد و با ما به بیرون از صحنه حمل می شود. همه چیز این نمایش نوید آینده ای درخشان می دهد ، برای گروه و تک تک اعضای پایدار و وفادار آن ؛ چرا که نشان داده اند درعین سادگی و بی نیاز از هر پیرایه ، هیچ چیز و هیچ لحظه ای را شوخی و سرسری نگرفته اند.