به دلیل فاصله ی فوق العاده کوتاه اجرای این نمایش با اجرای قبلی گروه -نمایش «سرگیجه»- به هیچ وجه قصد دیدن آن را نداشتم و تنها به دلیل خواندن نقد جناب راقب کیانی مشتاق دیدن شدم. اما با دیدن «فردا» به این نتیجه رسیدم که برای تماشای کارهای این گروه -که کار قبلی شان را بسیار دوست داشتم- حداقل تا یک سال صبر کنم و بیش از پیش در انتخاب کارهای این تهیه کننده احتیاط کنم.

پیشنهاد می کنم اگر به هر دلیلی قصد دیدن این نمایش را دارید در ردیف های آخر بلیط بگیرید که مثل ما در اثر فریادهای بی دلیل آقای صیاد برهانی که انگار متوجه ابعاد سالن نیستند از شدت سردرد به انواع و اقسام مسکن متوسل نشوید، هر چند ممکن است در مواقع دیگر بعضی دیالوگ ها را از دست بدهید که باز هم برمی گردد به عدم تسلط بازیگر بر روی حنجره و امثال آن.

توضیح بیشتر از این در مورد نمایش و معجون داستانی و فرم و غیره ی آن هم باشد برای فضا یا زمانی دیگر که شامل قانون نانوشته ی دفع مخاطب نشود.