انسانم آرزوست...
دل فریب، فراموش نشدنی و سراسر خنده، البته خنده از آن نوعش که می گوید کارم از گریه گذشت است به آن می خندم!
در این تئاتر
آنقدر می خندید که خودتان هم باور نمی کنید...
آنقدر همه چیز دوست داشتنی است که دلتان نمی خواهد در این دو ساعت حتی پلک بزنید...
و آنقدر مبهوتِ نمایشنامه، صحنه و بازیگران می شوید و در عمق داستان فرو می روید که انگار تک تک لحظاتش با وجودتان پیوند دیرینه دارد....
و اما پس از نمایش ...
به ایرانی بودنتان افتخار می کنید ...
یکی از بهترین شب های زندگیتان را داشته اید...
باور نخواهید کرد که این همه داستان و ملودی ماندگار ... دیدن ادامه ›› و دیالوگ های تکان دهنده و سیخونک های پاک برای روحتان را در همین دو ساعت گذشته در یک تئاتر دیده اید...
و از این پس روحِ بیدار شده تان با هر اتفاق و صحنه ای که در جامعه مواجه می شود فوراً در ذهنتان این دیالوگ جان می گیرد: " به من چه؟ به تو چه؟ پس به کی چه؟ "