موافق نیستم با شما ولی راجع به "باور کنید در صحنه مرگ شخصیت اصلی بیشتر از آنکه متاثر بشوی ، هیجان زده می شوی" مصاحبه ای از کارگردان خوندم که گفته بود:
و همه چیز با یک جمله ی دوشس در نمایشنامه آغاز شد: "نه ملال آور نخواهم مُرد"
فکر می کنم اگر هیجان زده شدید کارگردان کار خودش رو اونطوری که مدنظرش بوده انجام داده و شما باید همین وضعیت رو تجربه می کردین.

اقای خورشیدی! هیجان؟!؟ ار یو کیدینگ می؟ قطعا کارگردان خودش هیجان زده شده که داره با بیس پنج دقیقه کش دادن یه خفه کردن ساده ، رکورد گینس رو میشکونه اما تماشاگر وقتی میبنه یه خانم با یدست ده تا مرد گردن کلفت رو از اینور به اونور پرت میکنه تا به وعده قبلی خودش(همه چیز قبلا چند بار شرح داده میشد بعد به تفصیل اجرا میشد) مبنی براینکه مرگ من اسان نخواهد بود(این رو فک کنم تحت تاثیر گیم او اترونز بوده) ، عمل کرده باشه.....تنها اثراتی که رو تماشاگر میذاره سر رفتن حوصله و یا به خنده افتادن از احمقانه بودن شرایط هست و هیچگونه هیجانی منتقل نمیشد....تو سینما بدلیل تمهیداتی که هست و در تاتر نیست ممکنه یه مرگ طولانی(اونم سه دقیقه نه بیست دقیقه) اثر گذار باشه اما در تاتر بعید میدونم....باز اگه یه نمایش بی کلام مبتنی بر فرم بود، نه این قدر طولانی ولی یک پنجمش(از نظر زمان) قابل تصور بود....... اصولا گاها کارگردانان انقدر مجذوب یک ایده بطور جداگانه میشن که فراموش میکنن اون رو در کنار کلیه شرایط خارجی بسنجن

جناب دانش عزیز، با جمله ی آخرت که موافقم و خیلی وقتا پیش میاد این مساله و آفت میشه، درباره ی طولانی شدن ها هم موافقم و خودم ترجیح میدادم تو 2:30 تا 2:45 این نمایش با کوتاه شدن اکثر بخش ها به سرانجام برسه و بهتر از این باشه ولی در باب صحنه ی مرگ جووانا:
دوست خوبمون ابرشیر تو یادداشت خودش گفت که "نغمه ثمینی و رضایی راد در بروشور نمایش دو هدف را در بازخوانی جدید از این نمایشنامه برشمرده اند 1:افزودن سبک تئاتر اپیک برشت به جنبه های روایی این اثر و ..."
واقعیت در سبک تئاتر اپیک، بر خلاف درام ارسطویی تحت تآثیر قرار دادن و برانگیختن حس مخاطب مدنظر نیست و کارگردان تو این سبک بهت میگه که ببین داری تئاتر می بینی پس با پیام نمایش من همراه شو نه احساس و اینا و حضور راوی در صحنه های قتل و ... هم به همین منظوره. قبول دارم که کشدار بود و اکثر صحنه ها میشد تو 80 درصد وقتی که بهشون اختصاص داده شده بود جمع بشه ولی اون صحنه کاملا در راستای شخصیت پردازی و احوال جووانا بود ... دیدن ادامه ›› دیگه. جووانا مرگ خودش رو یه رسالت می دونست و یه مبارزه و با افتخار بهش نگاه میکرد و گفت که مرگم آسان نخواهد بود، میگم یه اغراق خاصی داشت که قرار نبود احساس برانگیز باشه و برشتی بود دیگه.

با توضیحاتتون موافقم اقای خورشیدی ، اما همانطور که گفته شد طولانی بودن بیش از حد خیلی از صحنه ها بویژه صحنه مرگ جووانا خواسته کارگردان رو تامین نمیکنه...درسته از اولش هم قرار نبود که احساسات برانگیز باشه چون داستان ااو داده شده بود اما وقتی خود بازیگر تاکید میکنه مرگ من اسان نخواهد بود(که این هم یه سوال با خودش داره جووانا در کل ماجرا غالبا منفعل بوده و تلاشی خاصی برای نجات خودش نکرده و بعد مرگ رو هم در میدونه بسمت معشوق و حالا چرا انقد مبارزه؟) و برای نشان دادن مبارزه با مرگ دو دقیقه کشاکش بنظرم خیلی بهتر بود تا انقدر طولانی که ور مورد من باعث شد از فاز نمتیش خارج شم و مابقی کار رو با بی میلی تماشا کنم درحالیکه برغم منطبق نبودن با سلیقه تاتریم تا انجا با توجه و تمرکز بر نقاط قوت کار با خستگی و بد بودن صندلی و....مبارزه کرده بودم و دل به نمایش سپرده بودم و مقادیری هم ملذوذ شده بودم اما دیگه اون همه کش دادن اون مرگ قابل تحمل نبود برایم