سه نماینده از یک نسل منهدم شده

پرسه های موازی اثر درخشانیست. درخشان تر از چیزی که احساس می شود. نویسنده ای قصد خودکشی دارد و ظاهرا این خودکشی به دلیل نوشتن یک داستان واقعی اتفاق می افتد. در واقع همذات پنداری که نویسنده با شخصیت های واقعی نمایشنامه اش داشته او را به این سمت می کشاند. اما داستان نویسنده از این هم تلخ تر است. سه جوان به دلایل مختلفی تصمیم به خودکشی با هم گرفته اند. یکی دوستش را کشته. یکی روان پریش شده و دیگری (اگر اشتباه نکنم) دلیل خاصی برای خودکشی اش ندارد. می گوید هشدار شنیده که باید بمیرد. مسئله وقتی تلخ تر می شود که می فهمیم این وقایع واقعی است. اشخاصی که به استنباط من نویسنده آنها را از لایه های مختلف اجتماع بیرون آورده و به عنوان سه نماینده از یک نسل منهدم شده، به نمایش می گذارد. در ظاهر نمایش این مسائل دیده نمی شود. اما ذهنی که بخواهد آن را تحلیل کند، آرام به این واقعیت می رسد که حالا می تواند بگوید پرسه های موازی اثر درخشانیست.
اما اینکه چرا این سه نفر که به هر دلیل تصمیم به خودکشی دسته جمعی گرفته اند به سراغ یک بازی خاص می روند اندکی نامعلوم است. استنباط من مخاطب این بوده که شاید این سه نفر به گروه های منتسب به ادیان شرقی وابسته اند. گروه های آیینی. و یا اینکه نمایش مورد سانسور قرار گرفته و این بخش پنهان مانده. در مصاحبه ای از نویسنده نمایش شنیدم که اتفاق واقعی سال 79 افتاده. برای خود من که متولد آخر دهه پنجاه هستم، به نظرم این نمایش بازتاب درستی از زندگی همان نسل است. نسلی که مایوس بود و به دنبال انتحار. نه به شجاعت نسل قبلش بود که خود را نجات دهد و نه به آرامش نسل بعدش که بی خیال عبور کند. و واقعا همیشه ... دیدن ادامه ›› دست به انتحار میزد.
طراحی صحنه درست و کارگشا است. انتخاب فرم مثلث برای نمایش بسیار جذاب است که خلاقیت گروه را می رساند چرا که کمتر در تئاتر ایران از این فرم استفاده می کنند. صحنه آدم را یاد کهنه گی می اندازد و یاد ارواح. میز فوق العاده، طراحی نور بسیار کاربردی و از همه مهمتر، موسیقی به شدت تاثیر برانگیز. بازی بازیگران مرا درگیر می کند. اما تفاوت نقش هایشان بسیار نامحسوس است و شاید می شد در این مورد بیشتر تاکید کرد.
در پایان، باز هم می گویم که پرسه های موازی اثری واقعا قابل تحسین است. چرا که بعد از 1 ساعت نمایش مبتنی بر فرم، آدم را با یک واقعیت تلخ تراژیک روبرو می کند که تا مدتها در ذهن به جا می ماند.
9/7/95
ا.تفضلی نیا

پی نوشت اول: (نمایش را دیروز برای بار دوم دیدم. و به نظرم آمد که نسبت به اجرای اولی که دیده بودم تغییرات زیادی داشته. و راستش بیشتر لذت بردم. برای همین این یادداشت را نوشتم که به نظرم نقد نیست، چرا که خیلی نوشتن نقد را بلد نیستم. اما دوست داشتم چند خطی درباره این اثر بنویسم)
پی نوشت دوم: (ضمنا صندلی های سالن به شدت بد است. جلوی من استاد پسیانی نشسته بودند که معلوم بود کمرشان درد گرفته بود. کاش مسئولین مولوی فکری در مورد این مسئله بکنند. وگرنه خود من به شخصه دیگر طاقت نشستن روی این صندلیها را ندارم)