معجزه اسماعیل گرجی. نمایشی بد در متن و حتی کارگردانی با حضور یک بازیگر درخشان قابل تعریف میشود. تلاش میکنم به عنوان یک تماشاگر جدی اینها را تفکیک کنم. رئالیسم مصنوعی بد است. تنها تماشاگر مرعوب میشود. مرعوب صحنه و بازیهای خوب. امتیاز من به این نمایش اصلا خوب نیست. انگار گرجی نمایش یک جورهایی دارد ضمانت اجرا را میکند.

در کل نمایش مفرحی بود. سوژه ی جذابی داشت که میتوانست پرداخت بهتری هم داشته باشد. بازی میلاد مرادی بویژه مورد توجه بود که قبلا او را در نمایش بروسلی دیده بودم. مشکل اصلی به نظرم نمایشنامه بود که معضلات را در سطح مطرح میکرد. اما در نهایت اجرای دوست داشتنی بود. تبریک و خسته نباشید.

از نظر من اجرای قابل احترامی بود. جذابیتش به دلیل فضاسازی که با نور و مه داشت. البته نورهایی که او دو تا سرباز میگردوندن زیاد جالب نبود. مجموعا بازیها خوب بود. اما سام درخشانی به نظر من درخشان بود. با نمایشنامه کمی مشکل داشتم. اتفاق جالب اینه که من نمایشنامه اصلی رو خونده بودم. به نظرم خیلی متن خوبی بود. اونجا تا جایی که یادمه ده، دوازده تا شخصیت داشت که اینجا نمیدونم چرا اینجوری شده بود. شاید بخاطر اینکه سه تا بازیگر شده بود. جدا از این داستان هم فکر کنم عوض شده بود یه کم. یادمه یه شخصیت دختر کورد داشت که برای من خیلی جذاب بود و اینجا نبود.
در کل فضاسازی خوبی داشت این نمایش که نگذاشت خیلی از دیدنش پشیمون بشم.
پ.ن: درسته ردیفهای اول گرونتره. اما من که در ردیفهای میانی نشسته بودم، لذت بیشتری از نور بردم تا دوستانم که در ردیفهای اول بودن. و اینکه باید فکری به حال صداها بکنن. خش خش میکروفن ها اذیت میکرد.

دوست نداشتم نمایش رو. به دلایل مختلف. اول اینکه به نظرم بیش از اندازه شبیه نمایشنامه اصلی بود و شاید بهتر بود اسم بازنویسی رو میزدن. دوم اینکه ... دیدن ادامه ›› نیاز داشتم طبیعت رو بیشتر در بازیگرانی ببینم که دارن نقش خودشون رو بازی میکنن. ولی متاسفانه در همه تصنع وجود داشت. انگار از روی متن میخونن. سوم اینکه درباره این سوژه میشد ابعاد بهتری رو مورد نظر قرار داد که عمق فاجعه رو نشون بده. تا حدود زیادی پراکندگی وجود داشت. چهارم توهینی که به مخاطب توی متن وجود داره دردآوره. همه ی تماشاگران شبیه کاراکتری که خانم رشیدی بازی کردن، ساده گیر و احمق نیستن. پنجم و از همه مهمتر کسالت بار بودن این شیوه اجرای تعاملیه که تبحر زیادی میطلبه. و فکر میکنم کارگردان از پسش بر نیومده. و دست آخر اینکه من از خانم جواهریان یه اجرای تعاملی درخشان به اسم دیوار چهارم دیدم که این یکی خاطره ی خوب اون رو شست و برد. توقعم از کارگردان صدای آهسته برف خیلی بیشتر بود.

دیدن این نمایش مثل این بود که به دیدن یک گالری آثار هنری رفته باشی.
جسورانه و متفاوت.
فکر میکنم همیشه دنبال این هستیم که در سالن تئاتر، درام ببینیم و بخندیم و هیجانزده بشویم. اما این نمایش هیچکدام اینها را ندارد. انگار میخواهد به ما یاد دهد که در برابر تئاتر هم میشود همان صبری را داشت که در برابر تابلوی نقاشی یا هر اثر هنری داشت. تماشاگر امروز ما بی حوصله و صبر است. و شاید تحمل دیدن یک گالری نقاشی را ندارد. اما چیزی که برای من در این نمایش مهم شد این بود که من دارم ساعتها به یک تابلوی نقاشی نگاه میکنم و لازم است دقیق تر و با حوصله تر به وجوه هر اثر هنری نگاه کنم. حتی اگر در یک سالن تئاتر اتفاق بیفتد.
به هرحال انتخاب این نمایش هم از سوی سالنی مثل ایرانشهر که همیشه دنبال آثار پاپولار است، عجیب بود.
به گروه اجرایی برای داشتن چنین جسارتی باید تبریک گفت.

خیلی خیلی خیلی بانمک بود. :)) آفرین

چرا باید دوباره اجرا میشد؟ دوباره دیدنش، خاطره خوب اجرای ایرانشهر رو از ذهنم پاک کرد.

ممنون از خانم انصاری بخاطر زنده نگه داشتن این هنر عروسکی در ایران. دوست داشتم این نمایش را. نه به اندازه ماکوندو البته. ولی ارزشمند.

کمی پایینتر از تئاتر بد، اما همچنان خوب. مثل خود آقای کوشکی. خسته نباشید.