سرخ ار برودت ِتندباد حصار
من این سوی مرز ِانتظار
جشنواره ی ِبیخود شدگی را
می ستودم اما
چه سود
حرف های ما
تخدیر دریایی خویش را
تا اعماق میوزید
و دوباره تا مد ِشیفتگی
برمیگشت
جهان هرچقدر در چراگاه ِبی خبران
سبز باشد
به چشم ِمسافر
تنها یک جاده است ...
ن./

جای دوست شاعر و فرهیخته امان خالی ست ...