یکی از بهترین ترین ترین تئاترهایی که دیدم..و نیم ساعت بدون وقفه باهاش اشک ریختم.
به نظر من عرفان و شیوه ارتباط با اون و در نهایت لذت واقعی از زندگی، حلقه گمشده تک تک لحظه های نابیه که ما توی این جهان میگذرونیم و این توی نمایش موسیو ابراهیم به مخاطب یادآوری میشه انگار.
قسمت های آخر نمایش و تصویرسازی قونیه و سماع صوفی ها و عروج.. وای که بالاترین کیف دنیا رو به من داد و قلبم رو بعد از مدت ها واقعا صیقل داد و روشن کرد! ^_^
یک دنیا ممنونم آقای جلالی، امیدوارم سلامتیتون هر چه زودتر برگرده.