((آوازهای هستی بخش آبی))

دیوان تئاترال ،نمایش موزیکال ایرانی خلاق،حرفه ای و به طور غافلگیرکننده ای ، جذابی است. نمایشنامه استادمحمد فقید زبان آهنگین و رنگین، فرحناک وسرشاری دارد با محتویی که به طور عمیق و تاریخی با یکی از دغدغه های دیرین ایران زمین (کم آبی) پیوندهای دراماتیکی برقرار می کند و از خلال داستان عامیانه ی عشق لوطی (مش ببول) به سرور، نقبی هم به عشق اسطوره ای فرهاد و شیرین می زند.
نمایش طراحی های زیبا ‌و چشم نوازی دارد و به نظرم مفهوم درستی را از تئاتر موزیکال ارایه می دهد چراکه موسیقی(ایرانی و تلفیقی)به طور کاملا ارگانیک به درون بافتار و ساختار نمایش نفوذ می کند و به عنوان یکی از ارکان پیش برنده روند نمایشی و داستانی مخاطبان را همراهی و با خود به پیش می برد.
دوتارنوازی و ویلن و گیتار الکترونیک و ...آوازهای کلاسیک و ایرانی و... در تلفیقی موسیقایی زیبا و هوشمندانه ، داستان فولکلور عاشقانه ای در بستر جستجوی آب و قنات (این قدیمی ترین میراث جهانی ایرانی در مدیریت آب ) را در دو وجه ایرانیت و معاصر بودن با گشاده رویی و طنازی متجلی می سازد.
این اثر دلنشین موسیقیایی ایرانی و خلاق به طراحی و کارگردانی روزبه حسینی تنها تا پایان دی ماه در سالن سنگلج بر صحنه است.