جنگی نیست اما خرابه هست... عاشقی نیست ولی معشوق هست... جنایتی نیست ولی معلول هست... مادری نیست، فرزند هست... رابطه ای نیست ولی رابطه هست...
و تمام این وضعیتهای متناقض در "خانه ی کوچه ی بهار " بخوبی نشان داده می شود، که از نبودن اشتراک بین رویا و فکرِ اعضای خانواده با قراردادهای کهنه زندگی (که خواست منشا قدرت است) بوجود آمده است.
نمایش مدرنی است که در ابتدا بر رویاهای عقیم مانده نور می اندازد و کمی بعدتر با هوشمندی فاصله و شکاف بین قدرتِ تصمیم گیرنده با خواست اعضای خانواده را روشن می کند (من سهمم رو از عشق می خوام ...). و در نهایت از عمق تاریکی صحنه هجوم کلی سوال مثل :
آیا تغییر و دگرگونی زندگی امروز نیاز ماست یا مجبور به انتخاب "زندگی راستین غایب" در رویاهایمان هستیم؟
همه ی بازیگرها حرفه ای و عالی! یک درد مشترک را نمایش دادند، و ماهرانه با نشان دادن جزییات، همدیگر رو کامل می کردند و نمایش را لذت بخش تر... تلخی تکرار زندگی از قبل از نشستن شروع شده بود. و کلن پنج دقیقه زمان طول کشید تا چشم به تاریکی "خانه ی کوچه ی بهار" در صحنه عادت کند... موسیقی بسیار بجا، صدای زنگها و افتادن اشیا که موسیقی تکمیلی کار است مثل تک نت های کوبنده است. نمادها مثل چارپایه و... که لذت رمز گشایی را می دهد. لیاس و گریم و در نهایت کارگردانی خوب که همه چیز ، هم فرم و هم محتوی و اندیشه را با ظرافت در کنار هم قرار داده است.
موفق ترین باشید.