به صحنه بردن کارهای استاد بیضایی در یک چنین زمانه ای،اون هم با این چنین رک گویی ک در کمتر نمایشی دیده شده ستودنیست.شاید این روزها هیچ کارگردانی در این عرصه جرءت چنین بی پروا سخن گفتن رو در خودش نبینه.نمایش میراث در سالهای بسیار دور در دهه چهل توسط استاد بیضایی به صحنه سنگلج برده شد و از همان سال توقیف شد تا امروز.چنین نمایشی قطعا حرفهای بسیاری پس از چهل و هشت سال سکوت در دل خودش خواهد داشت.
بعد از تماشای ای نمایش امیدوار شدم ک هنوز هم کسانی هستند که اتدیشمندانه به اوضاع امروز مملکتمان نگاه می کنند و در نشان دادن واقعیتهای پیدا و پنهان،هیچ ابایی ندارند.این اجرا از نمایشنامه میراث اگر چه خوانش متفاوتی از میراث خود بیضایی است ک در سال چهل وشش اجرا شده.اما شاید اگر خود بیضایی هم بود به یک چنین دیگاهی نزدیک میشد.چرا که فرهنگ و هویت ما سالهاست که ب یغما برده شده و سخن گفتن از آن شاید بسیار تکراری به نظر میرسید.
دیدن این نمایش برای کسانی که امروزمان را میفهمند بسیار جذاب خواهد بود ،و برای آنهایی که امروزمان را ساخته اند تلخ و گزنده...