اینگونه به نظر می رسد که زبان بدن و زبان موسیقی در این اثر از متن نمایشنامه (که شاید برای تماشاگر ایرانی چندان چنگی به دل نمی زند) پیشی گرفته. اگرچه فضای اوهام و واقعیت در یک تلفیق بدون مرز درک داستان را دشوار می کند اما همینکه با اجرای یک نمایش تمرین شده ی دشوار مواجه می شوی که تلاش همه عوامل در آن مشهود است با یک دستمریزاد جانانه سالن را ترک می کنی.
بازی ها نیز بسیار درست و خوب از آب در آمده و با فضای غیر ایرانی کار مطابقت دارد.
(شخص بنده تا زمانی که لیست بازیگران کار را مطالعه نکرده بودم ، آقایان مرحمتی و سجادیان که اخیرا نمایشی با بازی آنها در همین سالن دیده بودم را نشناختم و از توانایی آن ها در ارائه بازی هایی تا این حد متفاوت لذت بردم)