یادداشت بانو فریبا حاج دایى عزیز (داستان نویس) با عنوان "چرا باید نمایش"فالو مى" را ببینبم؟ " ...
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••
چرا باید نمایش«فالو می» را ببینیم؟
فریبا حاج ‏دایی
این روزها ‍تئاتر مولوی پذیرای نمایشی بسیار گیراست.«فالو می» اثر دستِ«پیتر شفر». نمایشنامه ‏نویسی که از نمایشِ«آمادئوس»ِ او«میلوش فورمن» فیلمِ بسیار موفق آمادئوس را ساخت که حلاوت آن هنوز زیر دندان خیلی از تماشاگران آن فیلم هست. آثار پیتر شفر ترکیبی است از درام فلسفی و کمدیِ هجوآمیز که به نمایشنامه ‏هایش عطر و طعم خاصی می‏بخشد و فالو می نیز همین عطر را داراست و انگار کارگردانیِ درخشانِ«کوروش سلیمانی» آن را معطرتر هم کرده است. کوروش سلیمانی هنرمندی است که تا همین اخیر بازی‏گری‏اش در عرصه تئاتر و سینما خیره‏مان می‏کرد و حالا دراماتورژی و کارگردانی او ما را انگشت به دهان کرده است. کمدیِ انگلیسیِ تک‏ پرده‏ایِ فالو می در بارۀ زناشویی و ارتباط بینِ دو همسر است. بین شوهری که میان‏سال و خانه‏ گمان است و از همسرش می‏خواهد دنیا را فقط با عینک او ببیند و تفسیر کند و زنی که مصر است تا خصوصیات فردی خود را نگاه دارد و دنیا را خود تجربه کند و خود مفسرِ اتفاقاتِ آن باشد. مرد که می‏بیند زن افسار نمی‏دهد و مَرکَب خود را می‏راند و تسلیمِ اطاعت کورکورانه‏ای که مرد از او می‏خواهد نمی‏شود گمان می‏برد که لابد همسرش به کج‏ راهه می‏رود و به دامِ رابطه‏ای ... دیدن ادامه ›› خارج از عرف و قانون افتاده است پس دست به دامنِ شرکتی می‏شود تا کارگاه خصوصی برای او بفرستد تا بتواند سر از کارهای زنش درآورد و اینجا تازه اول ماجراست. نمایش با لحنی کاملا بی‏طرف و غیرمغرضانه ارائه می‏شود و بازیِ هر سه بازیگرِ آن: وحیدآقاپور، مسعود میرطاهری و مریم داننده ‏فرد، که بازیگرانِ گروه تئاتر بیستون با تهیه‏ کنندگیِ کوروش سلیمانی هستند، کاملاُ در خور و قابل قبول است. طنزِ زیرجلی اثر به طور کامل در اجرا درآمده است و اجرای خوبِ اثر نه تنها از قدرت متن کم نکرده که چیزی هم به آن افزوده است. اجرا یکدست است و هیچ پراکندگی ندارد و دکور و طراحی و رنگ‏آمیزی صحنه هم هارمونیِ کاملی دارد و مجموعه این‏ ها به اضافۀ بیان شمرده و فارغ از جیغ و هیاهویِ بازیگران باعث شده که متن دست و پا نزند و به راحتی با مخاطبش ارتباط برقرار کند و هم او را بخنداند و هم ذهنِ او را به چالش بکشد و دچار سوالات بی‏شماری در باره ماهیتِ روابطِ بین دو نفر به خصوص دو همسر کند. مرز فردیت هر یک از دو نفرِ زن و شوهر کجاست؟ هریک از دو همسر تا چه میزان مجازند در کارهای یکدیگر مداخله کنند و در درون دیگری سرک بکشند؟ آیا حفظِ صمیمیت بین آن دو جاودانی است و یا نیاز به مراقبتِ روبه‏روز دارد؟ ایا می‏توان از نفر سومی برای بهبودی و مراقبت از رابطۀ شکنندۀ زناشویی سود برد؟
کسی که در این نمایش به دادِ زن و شوهر می‏رسد تا شاید روابطشان بهبود یابد آدمی است از جنمِ«زوربا»ی معروف. همه فن حریف و هیچ فن حریفی که زندگی را خوب می‏شناسد و این شناخت الزاما حاصلِ خواندن نیست که از لمسِ دقیقِ زندگی می‏آید.
متنی ماندگار است که راه‏ حل ندهد و باورهایِ معمول و مرسوم و عادت‏شدۀ ذهن را قلقلک بدهد و ذهن را به چون و چرا وادار کند و در تئاتر اجرایی ماندگار است که که بتواند قابلیت‏های متن را افزون کند. به گمان من نمایش«فالو می» به این دو مهم فائق آمده و نمایشی است که حیف است به دیدارش نرویم و نبینیمش.