یادداشت لقمان خالدی؛ مستندساز هنرمند و خلاق درباره ى نمایش "فالومى":
«پیگیرتم»٬مهمترین کلمه ای است که همیشه دوست داریم از نزدیکترین آدمهای زندگیمون بشنویم، اصلا آدمها به خاطر همین «پیگیر» بودنشونه که به آنها نشان دوست «نزدیک »می دهیم ، ما همیشه دوست داریم وقتی یک مدت نیستیم
کسی پیگیر نبودنمون باشه٬این روزها کمتر کسی« پیگیر »دیگری است، این عدم پیگیر بودن به خیلی جاهای زندگیمون رسوخ کرده از جمله روابط خانوادگیمون ، ما دیگر حوصله ای پیگیری آدمها رو نداریم.
ما بیشتر حالا پیگیر خواسته هامون هستیم پیگیر «بایدها »و« نبایدهای» ذهنمون و حتی اگر در این متنی که می خوانید خواسته شما برآورده نشود پیگیر خواندن این متن هم نمی شویم .
نمایش« فالومی» داستان نبودِ این پیگیریهاست، پیگیر رگی از زندگی که گویا محکوم به مسدود شدنه، به دلیل نبودنهامون و بابت بی توجه بودنمون ، شاید با دیدن نمایش «فالومی »بهانه ای برای «فالو»کردن چیزهایی که فراموش کردیم پیدا کنید .
در مورد کارگردانى و بازى هاى دیدنى نمایش فالومى وقتى مى توان نظر درست داد که اصل نمایشنامه ى شفر خوانده شده باشد تا مشخص شود که چقدر کار ... دیدن ادامه ›› گروه دشوار بوده تا از پس این متن برآمده و از آن عقب نیافتد. گرچه کورش سلیمانى با انتخاب این متن ریسک بزرگى کرده اما خوشبختانه همراه با گروه طراحان، بازیگران و اعضاى دیگر توانسته است چنان نمایشنامه را درک و ارایه نمایند که باید به موفقیت ایشان تبریک گفت که چنین تماشاگران را با کار خوب خود تسخیر کرده اند.

نمایشی که کارگردان تلاش کرده به بهترین شکل خودش را پنهان کنه که نمایشنامه« پیتر شفر» فهمیده بشه و بازیگرها تمام تلاششون رو کردن ما را به کارهای که نکردیم و کارهای که کردیم بخندیم ، با بیرون آمدن از نمایش شاید بزرگترین سوالی که در ذهنم من به وجود اومده در ذهن شما هم به وجود بیاد سوالی که بهانه اش نوشتن این متن شد که ٢٤ ساعت بعد از دیدن نمایش نوشته ام و هنوز رهام نکرده و امیدوارم رها نشوم از این حس پرسشگری ٬باشد که فالو کنیم هر آنچه از فالو نکردنمون می تواند صدمه ببیند.

لقمان خالدى