بعد از مدتها یک نمایشی دیدم که کلی بهم چسبید. از نوشته های دوستان بسیار استفاده کردم. سانست لیمیتد نمایشی است که خیلی می شود درباره اش حرف زد و نوشت. مقوله انسان و تقابل او با هستی و باورهایش. سانست لیمیتد آینه ی تمام نمای همه ماست . گاهی خودمان را گول می زنیم و از واقعیت های هستی فرار می کنیم...به نظرم پذیرش آنچه که در جهان است باعث می شود خودمان را گول نزنیم. احمد ساعتچیان به مانند همیشه عالی است. اودر کنار مهدی بجستانی دو شخصیت این اثر را ( سفید و سیاه) درخشان بازی می کنند.در مورد ساعتچیان نکته ایی را متوجه شدم که او بازیگری تحلیل گراست.این را از این جهت گفتم که همیشه در کارهایش درک درستی از نقشش دارد.فرانک حیدریان در مقام کارگردان انتخاب درست و بجایی از متن داشته و در ارائه آن موفق عمل کرده است. در کل قطار سانست لیمیتد یک تئاتر گیرا با متنی بسیار جذاب و بازی هایی تاثیر گذار. از عوامل کار بابت زحمتی که برای روی صحنه بردن این نمایش کشیدند سپاسگذارم و منتظر کارهای بعدی شما هستیم.