نمایش ستاره شناس را بسیار پسندیدم، نمایشی خوش ریتم،کارگردانی بسیار حساب شده ( بخصوص در طراحی صحنه) طراحی صحنه ی جناب حسنلو کاملا با فضای اثر همخوانی داشت. نمایش به دور از هر گونه خودنمایی بیهوده در عناصر نمایشی به زیبایی روایت خود را بیان می کند. بازی هر سه بازیگر نمایش دیدنی است. احمد ساعتچیان این بار در قالب شخصیت هایی که بازی می کند حضوری قوی و دوست داشتنی دارد. نمایشنامه ستاره شناس حرف برای گفتن بسیار دارد، متن جدای از لحظاتی که باطنز موقعیت همراه است ،خیلی موشکافانه به تحلیل روانشناختی انسان در موقعیت های مختلف می پردازد تا حدی که گویا ما نیز بعنوان تماشاگر در مطب دکتر روانشناس هستیم.
برای گروه آرزوی اجراهایی موفق را دارم. خسته نباشید.

آستروک : زبان دیگه کارکرد خودشو از دست داده، با این وجود مردم هنوز به حرف زدن ادامه میدن...!!!

تراس از فقدان عشق می گوید از آدمهایی که با وجود آنکه در کنار یکدیگرند تنها هستند، آنها از امید ها، آرزوها و ناکامی های خود می گویند و از عدم ارتباطی که افراد حتی به واسطه کلام نیز دیگر نمی توانند با یکدیگر بر قرار کنند. (آستروک: زبان کارکرد خودش را از دست داده) (اتین: خیلی وقتها خیلی چیزها را نمی فهمم...چرا آدم پیر میشه، چرا رابطه، چرا جدایی و ...) (زن املاک: من همیشه در روبای ترک کردن یک نفر هستم).
تنشی که در اواسط نمایش بین مادلن و موریس رخ می هد با واقعیت زندگی بسیاری از ما مطابقت دارد تا جایی که بعد از لحظاتی از نمایش شاید به خودمان بگوییم: چه جالب این که من هستم.
نمایش تراس در عین ساده گی پچیده گی های فراوانی دارد که با درک آنها اثر بسیار جذاب و تفکر بر انگیز می شود.
بازی ها را خیلی دوست داشتم. احمد ساعتچیان یکی از متفاوت تربن اجراها ی این سالهای اخیر خود را دارد، ساعتچیان عموما بازیگر پر انرژی بر روی صحنه است اما این بار در یک سکون خاصی بسیار درخشان ظاهر شده است، بازی در سکوت ها ی او بسیار دیدنی است، لحظه ایی ارتباطش با نمایش قطع نمی شود، به نظرم با دنبال کردن شخصیت او در اثر می توانیم به لایه های پنهان اثر آگاه شویم. ساعتچیان را با نمایش های دهه ۸۰ ایشان شناختم، بازیگری است که بسیار به اندازه بازی می کند و تاثیر گذار، شاید جنس بازی او تا حدودی شبیه به حسن معجونی باشد، هر دو تلخی و شیرینی نقشهایشان را به خوبی ارائه می دهند.
از نکات خوب دیگر ... دیدن ادامه ›› کار طراحی صحنه جناب عشایری است که همخوانی بسیاری با مفهوم اثر دارد، کاملا انتقال دهنده سردی فضای شخصیت ها است.
جناب کرامتی در مقام کارگردان، نمایشی دیدنی به روی صحنه برده اند که از تماشای آن لذت بردم، خسته نباشید و منتظر آثار دیگری از ایشان هستم.

به نظرم متن از اجرا جلوتر بود اما گاهی ارتباطم با متن قطع می شد،کنش و واکنش دو بازیگر گاهی با تقابل با یکدیگر نبود، لحظاتی از متن جدا بودند، اما لحظات خوبی هم داشتند.اگر بستر شوخی های ضعیف را در نظر نگیریم کار متوسطی است که به نظرم طی روزهای آینده بهتر خواهد شد.

خسته کننده ، کشدار با ترجمه ی پر از اشتباه، متاسفانه انتخاب بازیگر نقش کلر زاخاناسیان انتخاب درستی نبود. به نظرم جناب بهبودی در نقش آلفرد ایل نسبت به اجراهای دیگری که داشتند ضعیف ظاهر شدند.

مده آی سن مدار ***رویای محالی که به واقعیت پیوست***

این نمایش از آمال و آرزوهای انسان برای رسیدن به رویاهای خود در زندگی می پردازد. در مسیر پر فراز و نشیب زندگی این ما هستیم که چگونه مبارزه کردن را یاد می گیریم. شخصیت زن نمایش در تقابل با استاد تئاترش، والدین و در نهایت همسرش می آموزد که نباید به هر شرایطی در زندگی تن داد و عادت کرد و نویسنده اثر در پرداخت دیگاههای خود از هملت،آنتیگونه، مده آ و حتی خانه عروسک ایبسن وام میگیرد.شاید در ابتدا این تصور در بیننده به وجود بیاید که با اثری فمینیستی روبرو است اما در نهایت با نمایشی جهانشمول مواجه می شود. این اجرا در روایت نمایش موفق است بخصوص اگر مخاطبش با ادبیات نمایشی جهان آشنا باشد بیشتر ارتباط می گیرد. به طور مثال شیوه ی اجرای مونولوگ بودن یا نبودن هملت شکسپیر. مده آی سن مدار نمایشی است که ما را میخنداند و به همچنین به فکر وا می دارد و به واسطه حضور بازیگرانی با تجربه کاملا موفق است. تبریک به تیم اجرایی و خسته نباشید.

نمایش در یک ربع پایانی دچار ضعف اجرایی است و با تعویض صحنه های مداوم دچار کندی می شود و به نظرم بیننده سردرگرم می شود...بخصوص اگر با متن نیز آشنا نباشد. لحظات خوبی نیز اتفاق می افتاد اما یک شتابزده گی در اجرا بود که به کلیت اثر ضربه وارد کرده بود. در کل راضی بودم ولی اجرا جای کار بیشتری داشت. خسته نباشید.