این شب ها در تماشاخانه ارغنون نمایشی به روی صحنه است که بی تردید یکی از بهترین آثار نمایشی جهان به شمار می آید. قطار سانست لیمیتد متنی درخشان به همراه اجرایی حرفه ایی از دو بازیگر با تجربه. فرانک حیدریان با انتخاب صحیح در همه ی عناصر نمایش اثری را پیش روی مخاطب قرار می دهد که او را به تفکر وا می دارد، گاهی می خندیم، گاهی با شخصیت سیاه و گاهی با سفید احساس نزدیکی می کنیم و گاهی با خود می گوییم در دنیای عجیبی زندگی می کنیم. من این نمایش را بسیار دوست داشتم بخاطر صداقتی که در اجرای آن بود و هدفش فقط اجرای یک اثر بود نه کمتر و نه بیشتر.همه چیز به اندازه و صحیح بود و نکته ا یی که بسیار به چشم می خورد ریتم نمایش که باعث میشد شما لحظه ایی از نمایش را از دست ندهید. احمد ساعتچیان فوق العاده است، مهدی بجستانی در تمام لحظات بیننده را با خود همراه می کند، و در نهایت با قرار گرفتن این دو کنار هم شاهد یکی از بهترین بازی های سالهای اخیر هستیم. سانست لیمیتد من را امیدوار کرد که هنوز می توان در انتظار نمایش های خوب اصیل ودارای تفکر بود. از خانم حیدریان و گروهشان کمال تشکر را دارم که نمایشی به این زیبایی را به روی صحنه بردند. منتظر کارهای آینده ایشان و گروهشان هستم.

مرد بالشی... یا ( چگونه می توان یک اثر هنری را نابود کرد.)
سایر کاربران به حق نکات دقیق و درستی را اشاره کرده اند. در این آش شله قلمکار تنها خانم ولدیان ( چرا باید توپولسکی جنسیتش تغیر کند؟ چه کمکی به درام کرده است؟) توانسته گلیم خود را از آب بیرون بکشد. در شناسنامه این نمایش مرد بالشی نوشته مک دونا ذکر شده...آیا این مرد بالشی بود؟ فکر نمی کنید برای مخاطب آشنا با تئاتر یک توضیح لازم است که این آیا اقتباس یا با نگاهی به اصل اثر....می باشد. با دیدن این نمایش تنها می توانم بگویم..که چی؟