اعتراف می کنم اولش فکر کردم با تقلیدی از داگ ویل طرفم. ولی نه، خیلی خوب بود، بعد از مدتها راضی از سالن بیرون امدم. از اینکه می دیدم روی همه چیز از جمله جزییات فکر شده لذت بردم. موزیک، بازیها، دکور، لباس، فیلمبرداری، داستان، برای خوب در اومدنِ همه ش وقت گذاشته شده بود و میشد این رو به وضوح دید. و این یعنی در نظر گرفتن شعور مخاطب. به عنوان دومین فیلم برای کارگردان جوانی مثل عبد آبست خیلی خوب بود و ایشون قطعا آینده ی درخشانی خواهد داشت.