اگر میخواهید راضی سالن نمایش رو ترک کنید، این کار انتخاب خوبیه.
نماشنامه خوب بود و بارها تونست تماشاگر رو غافلگیر کند و این یکی از نقاط قوتش محسوب میشه.
در طول اجرا (حداقل برای من) آرام و قرار به راحتی ممکن نبود. دائم باید فکر می کردیم، شک میکردیم، حدس میزدیم، امیدوار می بودیم...
بازیها راضی کننده بود و البته کار خانم پسیانی بر روی صندلی چرخدار برای درآوردن چنین بازی نرم و روانی واقعا درخشان بود و با وجود محدودیت های حرکتیشون به خوبی تمام حس هایی که در طول زمان قرار بود به مخاطب داده بشه به بهترین شکل دریافت شد.
موسیقی به اثر گذاری این کار بسیار کمک می کرد ولی متاسفانه بعضی اوقات باعث میشد صدای بازیگران برای مایی که ردیف 2 بودیم هم به سختی قابل شنیدن و تشخیص باشه (البته مدت زمان بسیار کوتاهی)
خوشحالم که از میکروفون استفاده نشد و این لذت تماشا را دو چندان کرد.
تماشای این نمایش رو به شدت پیشنهاد می کنم.