نمایش نامه های نیل سایمون با درون مایه اجتماعی و زبان طنز اغلب بسیار زیبا و دلنشین هستند و اقتباسهایی که هم از انها در ایران شده معمولا به دلیل استحکام متن اصلی و البته اجرای خوب گروه ها کارهای قابل قبولی از آب در می ایند. نمایش عشاق سینه چاک رو ب دو دلیل دیدم اول نام نیل سایمون و بعد اقای تشکر. راستش از اجرا خوشم نیومد. با اینکه کلیت داستان رو دوست داشتم. موضوع جالب و البته مبتلا به اغلب ادمای امروز بود، ولی در کل بازیا اونقدر که باید دلچسب نبودن. ب نظرم اقای تشکر انتخاب خوبی برای این نقش نبودن خانم گلستان رو دوست داشتم ولی بقیه بازیگرا خیلی تو نقش جا نیفتاده بودن. اگر نبود کشش خود نمایش نامه شاید اصلا تا اخر کارو تحمل نمی کردم. من تخصصی در تئاتر ندارم و نمی تونم نظر جدی بدم ولی ب عنوان ی تماشاچی عام بازیا ب دلم ننشت. شاید ضعف کارگردانی و یا بازیگرا، ولی در هر حال از انتظارم خیلی پایین تر بود...