دیشب این نمایش رو دیدم. بازی ها روان و کاملا مسلط بود. روند داستان در گردش از طنز به تراژدی و برعکس به نظر خیلی به جا بود؛ بر عکس نمایش هایی که با طنز شروع میشن و با تراژدی تموم میشن و حس ناخوشایندی نسبت به طنز اول نمایش رو به جا میگذارن.
به نظرم تکرارها کمی خسته کننده بود. اگر همه دیالوگ های تکراری، مثل تکرارهای هانیه توسلی خلاقانه تر اجرا میشد، این حس خسته کنندگی وجود نمیداشت.
موضوع هر سه بخش جذاب و به خوبی انتخاب شده بود.
خسته نباشید میگم خدمت گروه.