شامگاه ۲۷ بهمن به تماشای نمایشی نشستم که از قبل میدونستم قراره دلم بریزه، گریه کنم، بغض کنم و ...

تا آخرش زمانی که فهمیدم قاتل کی بود واقعا شوک شدم. نمیدونم واقعا شناختی نسبت به این اختلالات ندارم اما اینو میدونم که همه ما یه زمانی شده که خواستیم اونی باشیم که نیستیم. یا نخواستیم اونی باشیم که هستیم.

سختیش اونوقتیه که بی بازگشت ترین کار دنیا انجام شده. دوست داشتم بیشتر بدونم تا شاید کمتر قضاوت کنم.

گروه کار تحسین برانگیزی رو ارائه کردن که از همه شون مخصوصا آقای میری تشکر میکنم.