من بیشتر کارهای آقای رحمانیان رو دیدم ولی ... ولی
این کار اصلا در حد و اندازه ی کارهای قبل نبود... ظاهرا مونولوگ گویی بدون میزانسن داره رواج پیدا می کنه
البته مونولوگ جایگاه خودشو داره ولی در کنار یه سری موسیقی کم ربط ارزشش از دست می ره... متاسفانه در این شرایط بد اجتماعی هنرمندان به بدتر شدن نباید دامن بزنن و حال همه رو بدتر کنن ...
این نمایش اصلا جذابیت کارهای آقای رحمانیان رو نداشت شاید در اولین کارهای اینچنین خلاقیتی مشاهده می شد و تازه گی داشت ولی الان رو به تکرار رفته و حیف از ایشون...
تا به حال ندیده بودم تماشاگران وسط نمایشی از سالن برن که دیشب دیدم... و این یعنی ضعف یک نمایش و خسته کننده بودنش... ضمنا تم نمایش رو بنویسید جوانمرادنه ... تا تماشاگر حق انتخاب داشته باشه نه این که سورپرایز بشه با یه تم وحشتناک جنگی و بعدشم مذهبی...
به هرحال من دیگه به دیدن کارهای شبیه به این از آقای رحمانیان نخواهم رفت تا مزه ی آثار زیبای قبلی ایشون برای همیشه زیر دندونم باشه و فراموش نشه