با سلام ... یکی از دلایل دیدن این نمایش این بود که نویسنده و مترجم و کارگردان خانم بودند ....در این گونه موارد می توان پیش بینی کرد که باید یک کار خوب دید ... نمایش در عین آنکه قصه ناراحت کننده ای را تعریف می کند اما احساس لطیف و ملایمی را همزمان با درد و رنج بازیگر به تماشاگر منتقل می کند .... اگه بمیری نمایشی است که بعد از اتمام و شاید تا چندین روز بعد هنوز ما را با خود درگیر می کند ... طراحی صحنه بسیار معنا گرا است .... خانه بازیگر دوم در زیر خانه ( تخت ) بازیگر اول قرار دارد و انجا که ستاره پسیانی با بسته شدن تخت محبوس می شود .... بازی خانم الهام کردا فرا تر از انتظار است

در مورد نمایش طپانچه خانم نکات خوب و بسیاری نوشته شده من فقط چند نکته دارم
1- ای کاش پرده آغاز نمایش تغییر می کرد ، آغاز نمایش قدری ضعیف تر از کل نمایش است و حدود 15 دقیقه طول می کشد تا نمایش جا بیافتد و ساختار آن شکل بگیرد در حالی که فصل اولین دیدار سرهنگ با خانم اختر السلطنه بسیار جذاب و می توانست حتی در اغاز نمایش قرار گیرد
2- نمایش کاملا از یک سوژه سیاسی هم صحبت می کند ، پرده مذاکره بین سرهنگ و اختر السلطنه یکی از جذاب ترین پرده ها بود و می شد رگه هائی از طنز سیاسی مذاکرات هسته ای ( موضوع تحویل طبانچه ها ) را در بین آن دید .
3- رفتار کلفت ها بیان گر رفتار مردم عادی و کوچه بازار خصوصا آن که می گفت من نه چیزی دیدم ... نه چیزی شنیدم
4- گروه موزیک در کنار خیلی معصومانه قرار داشت می شد گروه موزیک را جائی مناسب تر چیدمان کرد
5- بشگه های نفت عالی بود

با سلام خدمت دوستان ... راستش از دیدن نمایش " نمی تونیم راجع بهش صحبت کنیم " غافلگیر شدم ، البته غافلگیر بد .... از همان ابتدا معلوم بود که قرار نیست یک نمایش کلاسیک دید ... راوی روی میز شام نشسته و از طریق بلند گو ( از همان نوعی که در مدرسه های قدیمی بود ) داستان را بازگو می کند ، صدای بهم خوردن دردر ابتدای نمایش و تکرار مداوم کلمه ....مکث... که بار ها و بارها تکرار می شود تقریبا اعصاب و روان تماشاگر را به هم می ریزد ، بودن خرگوش روی میز شام ، و یا ماکارانی ها که روی میز پخش شده و ... همه و همه بیشتر به یک کابوس شبانه شبیه بود مثل خوابی که می بینی و حالت را بد می کند و بعد که بلند می شوی از اینکه واقعیت نداشته ... تازه خوشحال می شوی .... دستگاه آبمیوه گیری برقی به طور واقعی روی میز کار می کند و یا موبایلی که دست مهوش ( یکی از دختران خانواده ) به درستی کار می کند ... اما تفنگی که دست یکی از پسر ها است ( سربازی که از سر پست آمده ) یک موز است ، پرت کردن کاهو به طرف تماشاچی ، پرت کردن اب دهان ( ناشی از مسواک زدن ) به فضای خالی که تماشاچیان نشسته اند ، حرف زدن با دهان پر ... همه و همه برای اذیت تماشاگر طراحی شده است ... حتی با بودن راوی روی میز شام فکر می کردم که نیاز به این همه بازیگر نبود .... بدون شک و گمان یکی از دلایل دیدن این نمایش دیدن بازی خانم جواهریان بوده است که بنظرم به دو نیمه( خوب و بد ) تقسیم می شود نیمه اول که با دهان پر حرف می زند و انواع کاهو و ماکارونی را در دهان خود می چپاند و سعی دارد که حرف بزند ( قیافه و نوع بازی اش به شدت من را به یاد هنر پیشه فیلم هلن کلر - معجزه گر انداخت ) که به لحاظ نوع بازی و سختی آن بسیار غافلگیر کننده است و تماشاگر فکر می کند که او اساسا عقب افتاده است و نیمه دوم که خراب می شود ... چون شروع به صحبت می کند و تقریبا هدایت نمایش را به لحاظ محتوی به دست می گیرد تا آن صحنه که دهانش با ماکارونی توسط برادرش بسته می شود ( که احتمالا پیام نمایش همین صحنه است یعنی خشونت مرد سالارنه در جمعه و خانواده امروز ما ) ....
چند سالی است که در سینما ، گروه هنر و تجربه به راه افتاده و اینطوری تماشاگر می داند که قرار است به دیدن فیلیمی متفاوت و غیر داستان گو بنشیند ... ای کاش به مخاطب احترام می گذاشتیم و در این ترافیک مهر ماه تهران و نمایشی که قرار است ساعت 9 شب اجرا شود اطلاع می دادیم که قرار است نمایشی غیر کلاسیک ببینیم .