وقتی سعی میکنیم ادای دِین به جامعه مان داشته باشیم
تئاتری که دارای این همه زرق و برق است به دنیال چیست؟ (این را قبول دارم اجرای تمیز و صحیح آن بسیار سخت و زحمت دارد ولی بیشتر آدم را یاد این تیتر می اندازد " هیاهو برای هیچ")
با شلوغ کردن روی صحنه و حرکات پر طمطراق و حرف های درشت درد امروز جامعه در مخاطب هویدا نمیشه ممکنه برخی مخاطبین از شنیدن جملات قصار روی صحنه لذت ببرن ولی به چه قیمتی ؟! میتوان آن جمله را در صفحه ای مجازی خواند ولی الزام استفاده ان در روی صحنه باید منطقی و عمیق باشد تا بتواند مغز استخوان مخاطب را بسوزاند و آن درد را در خود حس کند.
در برخی از قسمت ها متن بسیار سطحی با جامعه تطابق پیدا میکنه و ریشه ای نیست و نویسنده قصد داره دغدغه داشته باشه (که صرفا یک ادعا است) و نویسنده و کارگردان پشت تمام این زرق و برق ها پنهان می شود اما حتی خوب اینکارو هم نمیکند. با اندکی دقت میتوان حضور تمام قد نویسنده که از قضا کارگردان هم نیز هست را وسط این همه هیاهو حس کرد.