سرکار خانم الهام و جناب آقای رسولی سپاس از اینکه نظاره گر نمایش ما بودید و نظرتان را با ما به اشتراک گذاشتید.
هماهنگونه که مستحضر هستید فضای نمایش یک فضای رئال و علت و معلولی نبود و داستان در یک بستر رئالیسم جادویی حرکت میکرد و به نوعی شاید داستان راوی یک ذهن دیوانه مشوش بود و همجنین تهدیدات بیرونی که در کارهای پینتر نیز بسیار مشهود است که البته در پایان نیز همه چیز به جز هدفون اسی که باقی ماند به حالت عادی خود برگشت.
سپاس از اینکه با حضورتان ما را حمایت کردید.
در این وانفسای تنهایی تئاتر مستقل،حضور و حمایت شما سروران تنها و بالاترین سرمایه گروه های تئاتری میباشد.