آوانتاژ، چهارمین نمایشی‎ست که از کامران شهلایی و محمد لارتی می بینم. نمایشی شریف که به یکی دیگر از کوچه‏‏‎های خاک گرفته‏‎ی سال‏های جنگ سرک می‏‎کشد. حالا به صراحت می‏توانم بنویسم که این دو کارگردان در آثارشان به رسم الخط خودشان رسیده‏ اند. آنها در نهایت سادگی، حرفهایی بزرگی از آدم‏های فراموش شده ی جنگ را روایت می‏کنند. آوانتاژ قصد ندارد شعار بدهد، به دنبال سوء استفاده از احساسات مخاطب نیست و خیلی تمیز و سرراست کارش‏ را انجام می‏دهد. چنین دقتی در اندازه گویی در میزانس، طراحی صحنه و بازی بازیگران نیز دیده می‏شود و حقیقتا تلاش گروه بازیگران ستودنی‏‏‎ست.