نمایش ارزشمند و دغدغه مندی بود اما از جانب متن و دراماتورژی ضربه خورده بود. گویی محمد چرمشیر سعی داشته تا رمانی را به طور خلاصه و در قالب نمایشنامه درآورد و برای این کار صرفا وقایع داستان را بطور فرمایشی و از زبان اشخاص نمایش و راوی داستان، بیان می کند بی آنکه فرصت لازم و کافی را به کاراکترها برای آنچه انجام میدهند یا برایشان اتفاق می افتد، بدهد. بطور مثال گفته می شود که ویکتور نویسنده ی توانا و خوش ذوقی است که پس از دعوت وی به دفتر روزنامه برای سوگنامه نویسی، آن روزنامه از موفقیت چشمگیر و اقبال عمومی فراوان برخوردار می شود. چرا که نوشته هایش چنان زیبا و تاثیرگذار و اشک آورند که عده ی زیادی تمایل دارند تا برای خود یا نزدیکانشان سوگنامه نوشته شود. اما نوشته ای که از زبان راوی ( خود ویکتور) به عنوان نمونه ای از سوگنامه هایش قرائت می شود متنی بسیار سطحی و معمولی ست که نه به لحاظ ادبی و آرایه ها زیبایی خاصی دارد و نه هیچ ویژگی تاثیرگذار و متفاوتی دارد! و باعث می شود بسیار توی ذوق بخورد. از این نمونه ها که صرفا فرمایشی بوده و تماشاگر باید بی هیچ نمود عینی و عملی ، صرفا به حکم فرموده ی کاراکتر و دیالوگها آنها را بپذیرد، در این نمایش کم نیست و این مسئله باعث شده تا ارتباط درست و باورپذیری میان نمایش با مخاطب شکل نگیرد. یا درمورد رابطه ی ویکتور با سونیا اگرچه بازیگر نقش ویکتور به نظرم بازی خوب و شسته رفته ای دارد ( برخلاف بازی نسبتا ضعیف بازیگر زن) ولی باز به دلیل ضعف پردازش صحیح داستان و موقعیت ها، نوع این رابطه نیز مانند بسیاری روابط و موقعیت های دیگر نمایش، در نیامده و کاملا خام و فرمایشی است. البته کمرنگ نمودن فضای سیاسی داستان نیز چنانچه آگاهانه صورت گرفته باشد خود موجب عدم باورپذیری و همراهی با نمایش است. چون صرفا با حضور شخصیت گروهبان آنهم با یک بازی متوسط رو به ضعیف، نمیشود انتظار داشت که مخاطب سایه ی سیاه سیاست و نظامی گری و خفقان و آنچه بر سرنوشت اشخاص نمایش می گذرد را باور کند. اما با تمامی این احوالات به نظر میرسد که پیام دهکردی سعی خود را کرده که در حد بضاعت متن و بازیگران، نمایشی قابل قبول ارائه دهد و به گمانم تا حدودی از این جهت موفق عمل کرده . از سوی دیگر نکته ای که اجرای وی را قابل قبول و ارزشمند می سازد، توجه وی به تئاتر تفکربرانگیز و دغدغه مند است که حرفی برای گفتن دارد و به دور از هرگونه خودنمایی و بدون بازیگران چهره و شناخته شده یا فارغ از سایر معیارهای تجاری ( که جز ضربه زدن به بدنه ی تئاتر اصیل و تفکر برانگیز نتیجه ی دیگری ندارند) سعی دارد تا فضای سرد روابط امروزی و خلاء های عاطفی انسان امروز و حاکمیت مرگ و تنهایی را بر جوامع بشری و روابط انسانی به چالش بکشد.