فیلم اصلا فیلمنامه خاصی نداشت ولی نمی دونم چرا اینقدر از دیدنش لذت بردم . روایتی بسیار زیبا در ستایش عشق . چقدر پسربچه داستان فوق العاده بود . لیلا حاتمی با وجود همیشگی بودنش اما از همیشه بیش‌تر منو شیفته خودش کرد . فیلم جز موسیقی شاهکار و بازی های دلنشین وطراحی صحنه و لباس عالی و فیلمبرداری خوب چیز دیگه ای نداشت ولی بسیار منو تحت تأثیر قرار داد . منی رو که هیچ ذهنیتی از اون زمان ندارم رو تحت تأثیر قرار داد ، پس ببین با اونایی که این صحنه ها و اتفاقات براشون ملموس هست چی کار کرده .
به نظر من که اسم ، بسیار برازنده اش بود هم بمب بود هم عاشقانه . گاهی بمب گاهی عاشقانه گاهی ترکیب هر دو تا با هم . مرسی پیمان معادی عزیز که این لذت رو نصیب ما کردی .
در آخر یه تشکر ویژه هم دارم از مسئولان سینما کوروش که با چراغ قوه هاشون هر دو دقیقه یکبار چشم ما رو کور می کردن . مرسی واقعا !!!!!