چطور ان‌قدر صحنه‌ها با مهارت و نظم، یکی پس از دیگری عوض می‌شد؟ مگر می‌شود در نمایش به این شلوغی، بازیگران را مثل نوت‌های موسیقی در یک هارمونی قرار داد؟
آقای پارسا پیروزفر به‌نظرم یک ایده‌پرداز هنری بوده، سپس دست و پا در آورده...