تیوال | عباس الهی درباره نمایش وقتی خروس غلط می‌خواند: اجرایی که از نقطه کمال نمایشی تا دیالوگ گویی صرف حرکت می کند. خروس

SB > com/org | (HTTPS) localhost : 04:03:00

تئاتر

نقد کاربران احتمال افشا یا کاهش جذابیت

عباس الهی (aelahi) درباره نمایش وقتی خروس غلط می‌خواند i

اجرایی که از نقطه کمال نمایشی تا دیالوگ گویی صرف حرکت می کند.

خروس غلط می خواند و کابوسی آغاز می شود.
هسته اصلی و جایی که نمایش در آن شروع ... دیدن ادامه ›› می شود، یک فضای وهم الود و کابوس زده است. کسی پریشان از خوابی پریشان بر می خیزد و کابوسی را روایت می کند. کابوسی که اشتراک خواب و بیداری اوست. دیالوگ های گیرای ابتدایی که شکسته و نامنظم با لحن و بازی صورت و بدن خوب بازیگران، بیان می شود، با همراهی یک دکور حساب شده (صحنه سفید رنگ خالی از جزییات که دود و مه در آن دمیده می شود و نورهای از میان آنها تابانده می شود و می تواند القا کننده بی مکانی این مکان و همزمان سفر به ذهن کابوس زده باشد)، نوع پوشش و گریم بازیگران در شکل گیری یک فضای ذهنی سورئال بسیار موثر عمل می کند و تماشاگر را بر لبه دنیای واقعی و خیالی قرار می دهد. نگاه به صحنه دوخته شده، سوال و میل به پیگیری در ذهن ایجاد شده و تماشاچی در اتمسفر کار قرار می گیرد. این یک شروع طوفانی برای یک نمایش است.

خروس غلط می خواند و می شود آنچه همیشه می شود.
داستان از پایان شروع به روایت می شود، جایی که قرار نیست پایان داستان باشد. داستان کابوس زندگی حاکمی است که بر اریکه نشسته و مثال همه شاهان بیشتر قصه قدرتش را بر گرده زیردستان بنا کرده و هر چه ناروا، روا داشته است. فرازهای بسیار تجربه کرده است و فرودهای بسیار. تنها چیزی که از آن گریزی نیست، پژواک حقیقت در خیال و خواب و ذهن است. از خود گزیری نیست اگر از هر چه دیگر گریز باشد. دست و تن قدرتمندی که روزی زنان و سرزمینان را فتح می کرده، امروز بسته بر بستر خواب ناتوان و خواهشمند است.

خروس غلط می خواند و تقدیر انتخاب می شود.
اگر تو باشی بسیار می کشی و بسیار آتش می افروزی اما اگر من باشم چنین نیست. انتخاب تو چیست؟
از هر شیفته قدرتی هر گاه که این را بپرسی، غلط می خواند و انکار می ورزد و خود را برمی گزیند و بسیار می کشد و آتش بسیار می افروزد. که خواند و ورزید و گزید و کشت و افروخت.
قسمت دوم نمایش بازگشتی است به گذشته حضرت حاکم امروز، روزی که چریکی معتقد و راسخ است و برای آنچه ایدئولوژی اش می گوید درست است، خود و عشق خود را ندیده می گیرد و سختی و تلخی را بر خود و جان خود روا و بجا می پندارد. این بخش نمایش از فضای سورئال اولیه به طور کامل فاصله گرفته و در بستری رئال سعی در تصویرسازی از فضای خشک و خشن این گونه محافل دارد. این مهم با نمایش حرکات و رفتار تند و خشن همراه با استفاده از کلمات تلخ و خشن سعی در القای فضای نامطبوع و غیرانسانی حاکم بر چنین محاملی است تا به این ترتیب تماشاگر را متاثر نماید. هر چند که دوری از فضای سورئال اولیه و روایت این بخش در قالب رئال لازم و اجتناب ناپذیر است اما در وجوه نمایشی با بخش اول فاصله دارد و از جذابیت های آن به شکل چشم گیری کاسته شده است.

خروس می فهمد که همیشه خروس غلط می خواند و می خواهد که نخواند.
قسمت سوم نمایش، یک گفتگوی دو نفره است. گفتگوی کسی با نماینده خود. گفتگوی کسی با خود. گفتگوی امروز و دیروز با فردا. گفتگوی کسی که تصور می کند با آنکه تجربه کرده است.
این قسمت در قالب یک گفتگو دو نفره بیان می شود و ردی از فضاسازی های متاثر از دکور و دیگر المان های تصویری نیست. همه چیز در قالب کلمات فرو رفته اند. کارگردان همه قدرت و زمان خود در تصویرسازی را در قسمت اول خرج کرده و اینجا و پایان را به دست قدرت بیان بازیگران سپرده است و این خلاف انتظاری است که شروع طوفانی نمایش در بیننده ایجاد کرده است.
قسمت سوم نمایش دیروز امروز است. دیروزی که تکه ای از فردا را با خود دارد. کسی از فردا عازم دیروز شده است تا امروز را تغییر دهد تا پایان نمایش را تغییر دهد؛ تا پایان تلخ را جایگزین یک تلخی بی پایان نماید. سفری که مقدور نیست، خواسته ای که بجز آرزو چیزی نیست؛ چیزی که نیست و پس نمی تواند. این پایان تنها یک آرزو است. این نمایش افسانه یک آه است.