با درود

خوشحالم که دیشب دومین تئاتری که در سال ۹۸ تماشا کردم اینقدر نظرمو جلب کرد و دوسش داشتم.
با اونکه نخستین شب اجرای این نمایش رو تماشا کردم، اجرایی کم ایراد بود و کارگردانی و بازی دلنشین و خوبی داشت.
دکور پرتابل و جالبی داشت ولی به نظرم به دلیل خاص بودن سالن حافظ و ارتفاع و مدل صندلیهای تماشاگران که سه باکس بزرگ با زوایای مختلفه میتونست حرکت بیشتری داشته باشه
و حتی حرکت های دوار و تغییر موقعیت و زاویه برای بازیگر طراحی بشه (البته این فقط سلیقه‌ی منه)
با توجه به بازی محور بودن این تئاتر مختصر در مورد بازیها ... دیدن ادامه ›› نظرمو مینویسم.
بازی جناب حمیدی در نقش ونسان ونگوگ رو خیلی دوست داشتم و چشمهام در طول اجرا خیره بود بهشون
بازی دخترکوچولوی نمایش چقدر لطیف کرده بود صحنه‌هایی که با ونگوگ صحبت میکرد. و آفرین میگم به این کوچولو که بخاطر تمرکز بالا و خالی بودنش از استرس
از منولوگ طولانی در اون حالت بدنی مهیار قزل سوفلو در نقش کشیش بسیار لذت بردم کاش بیشتر میدیدمش در طول اجرا
خانم زرین پور در نقش مادام رولن وقتی در آخر صحنه بلند شد و رفت من دنبال صندلیی بودم که روش نشسته بود و منو شگفت‌زده کرد، بدون لرزش بدون تکان در طول دیالوگ‌ها نمیدونم چجوری خودشو نوی اون حالت نگه‌داشته بود، توی دامنش چیزی طراحی شده بود یا نه! در طول اجرا منتظر بودم بازم ببینمش مث کشیش که حیف صحنه‌ی دیگه‌یی نداشتن.
بازی محسن قزل سوفلو در نقش دکتر رو دوست داشتم، هربار وقتی مجدد به صحنه میومد خوشحال میشدم چون بازی‌های صحنه با حضور ونگوگ و دکتر جذاب‌تر میشد.

با اونکه شب اول بود من انتظار تپق و اشتباهات نور و ... بیشتری داشتم که به نظرم اجرای بسیار قابل قبولی بود
صحنه‌ی خروج با چمدان خانم موسوی در نقش کریستین رو اصن نپسندیدم برگشت اون بالا و با کمک عوامل پشت صحنه که کاملن دیده میشدن و طول کشیدن و منتظر کمک برای رفتن پایین و... حس صحنه رو خراب کرد برام

صداهای به شدت آزاردهنده (فکر کنم پشت صحنه بود) متاسفانه به گوش میرسید و تمرکز بازیگرها و تماشاگران رو بهم ریخته بود. امیدوارم اصلاح بشه. گمون نکنم صدا از بیرون سالن بوده باشه. سالن حافظ به قدر کافی صدای موتور و ماشین و بوق داخل میاد. صدای همهمه و پچ‌پچ و صحبت هم اضافه بشه اذیت کننده میشه.

به آقای رحیمی، محسن و مهیار قزل سوفلو و به ویژه به خانم زرین‌پور برای استفاده درست و بی‌نقص بدن در اجرا تبریک میگم.
در کل به تمام عوامل خسته نباشید و تبریک میگم. یک نمایش جدی، قوی ارائه دادن که منه مخاطب تا آخر اجرا به صندلیم چسبیده بودم و رنجها و سختی‌هایی که جناب رحیمی در نقش ونگوگ انتقال دادن رو با تمام وجودم حس کردم.