بعد این همه سال تماشاگر تیاتر بودن یه نمایش کاملن متفاوت تماشا کردم
از لحظه‌ی گرفتن نور تماشاگران این تفاوت ها به چشم اومد تا رورانس . . .
امیدوارم نوشتن نطراتم در این جا باعث لو رفتن نشه و جذابیت رو برای سایر دوستان که قصد تماشا دارن کمرنگ نشه
همیشه عادت داریم عوامل سالن یا عوامل پشت صحنه نکات مربوط به خاموش کردن گوشی و عدم عکسبرداری در حین اجرا رو اعلام کنن اما نمایش از همون لحظه برای تماشاگر شروع میشه بدون اینکه متوجه بشه

تلاش های همیشگی من برای ارتباط با نمایش از گذشته بر مبنای این بوده که خط داستانی رو بگیرم و باهاش پیش برم و حدس بزنم که اتفاقات روبرو به چه سمتی خواهد رفت اما در این نمایش تمام این تلاشها بیثمر بود و کارگردان به زیبایی منو بازی داد و ناگهان یاد صحبتهای قبل شروع نمایش افتادم که در بروشور ... دیدن ادامه ›› نوشته شده بود

(انسان ها درست در هنگامی که با هم حرف می زنند، نمی دانند چه می خواهند بگویند و سخن گفتن به جای آن که آنها را به هم نزدیک کند، بیش از پیش از هم دور ساخته است.)
(در دنیای امروز بین انسانها عملا هیچ ارتباط حقیقی وجود ندارد و تنها توهمی از ارتباط وجود دارد و زبان که یکی از مهمترین ابزارهای ایجاد رابطه است شالوده کنشهای آدمیست کارایی و قدرت خود را از دست داده است و کلمات به صورت بسته های آماده و از پیش تعیین شده به صورت کلیشه ها و عادات و تکرار در آمدند)

به درستی که در صحنه همین موضوع رو شاهد بودم و برای من خیلی تصادف عجیببی بود چون در روزگاری به سر میبرم که دقیقن درگیر این موضوع هستم و تلاش برای ایجاد ارتباط هدفدار از طریق کلام به شدت دچار مشکل هستم و هر چه بیشتر تلاش میکنم بیشتر از هدف ارتباطیم دور میشم.

استفاده از دکور ساده و هدفمند و با مفهموم و حضور موزیک زنده و همسو بودن با اجرا از نکات جذاب بصری نمایش بود
بازیهای قابل قبول بازیگران واقعن سخته که بگم بهترین بازیگر در این نمایش چه کسی بود اما خانم زرین پور. آقای مرادی و آقای نورمحمدی خیلی مسلط و خوب بازی کردن
شجاعت کارگردان برای انتخاب و اجرای این متن ستودنیه
متن فوق العاده که به شدت فکر رو درگیر خودش میکنه
از نقاط قوت این نمایش بود

به نظرم این مدل تغییر در رورانس به صورت کلی حس بدی به تماشاگر منتقل میکنه من به نوبه خودم دوست داشتم بعد از خاتمه نمایش ادای احترام کنم به عوامل و خود صحنه که برای من به شدت قابل احترام هستش
اجرا و طراحی نور رو دوست نداشتم و به نظرم خیلی میتونست بهتر از این باشه (البته فقط نظر شخصی منه)
موسیقی و نور کماکان ابزار قوی در تیاتر هستن که پرداختن به این دو میتونه یک اثر ماندگار خلق کنه

بروشور این نمایش رو دوست دارم یادگاری نکه دارم بخاطر محتوا و طراحی جذابش
در یادداشت کارگردان این نمایش رو به روح پدر و مادر مرحومشون تقدیم کردن. من هم به درود میفرستم به روح این عزیزان

این حجم از دقت، تمرکز و هماهنگی همراه ارائه‌ی بازی سخت قابل تحسینه

نمایشی که زحمت بسیاری برای اجرای اون کشیده شده به صورت کامل مشهود بود

بدن، بیان، تمرکز و دستی بر ساز و آواز داشتن تمام بازیگرها جذب کننده بود کاملن اما در قسمتهایی از نمایش آواها و آوازها توی ذوق می‌زد و آزار دهنده بود که به نظرم کاملن عمدی بود.
کارگردانی با وسواس و شریفی داشت این نمایش به صورتی حرفهای کارگردان مستقل از متن کاملن قابل حس کردن و شنیدن بود

به هر حال در مجموع ۱۰۰ نبود اما قابل قبول و شریف بود

تبریک و خسته نباشید عرض می‌کنم به ۶بازیگر این نمایش و عوامل محترم