و بالاخره به تماشای نمایش شاه ماهی نشستم و یکی از متفاوت ترین و به یادموندنی ترین نمایش هایی شد که دیدم.
بیشترین چیزی که توجه منو به خودش جلب کرد , فضای کاملا متفاوت و صحنه ی نمایش بود . جزیره ای در ناکجا و حس تازه ای که به همه ی تماشاچی ها منتقل میشد.
بازی های بی نظیر و یکدست و منسجم سفیده , شمس(عاشق) , واله و ...(کاراکترهای نمایش) و اما درخشان ترین شون یعنی کیسان(ابراهیم) با بازی قوی و مسلط امیرخان جدیدی که ستاره ی صحنه بود . خلاصه از وقتی که نمایش شروع شد , کاملا درگیر ماجرای زندگی بچه های این جزیره شدم و اصلا دلم نمی خواست که تموم بشه . همه چیز با اینکه متفاوت و عجیب به نظر می رسید , کاملا باورپذیر بود ... لحظاتی بود که واقعا از ته دل خندیدیم و گاهی هم بغض کردیم ... البته جدا از تمام نقاط مثبت و جذاب این نمایش , باید به چند مورد هم اشاره کرد , مثلا اینکه نمایشنامه از یه جایی به بعد به تکرار افتاد و در نهایت هم هیچ هدف خاصی رو دنبال نکرد و به جایی نرسید (اما به هیچ وجه گنگ و مبهم نبود , قابل توجه عده ای که نوشته بودن چیزی از نمایش نفهمیدن) . لهجه ی کاراکترها جذاب و متناسب بود اما از اواسط نمایش به مرور از بین رفت و انگار محو شد. گذاشتن چاقو زیر یکی از صندلی ها هم ایده ی جالبی بود اما مناسب فضای این مدل از نمایش نبود ...
در پایان می خواستم خواهش کنم که اگر تماشاگر حرفه ای تئاتر هستید , به نوشته های تماشاگرنما هایی که تنها به مسائل حاشیه ای کار دارن و قصدشون تخریب یک نمایش هست , اصلا توجه نکنید ... عده ای که می نویسن دلیل خنده های تماشاگرها رو نمی فهمن , هوای سالن سرد بود , بغل دستی مون حرف می زد یا تو گوشی بود , نمایش گنگ و مبهم و نامفهوم بود و ...
من به شخصه این کار رو دوست داشتم و پیشنهاد می کنم که دیدن این نمایش رو از دست ندید.