اگر قصد تفریح و خنده دارید به دیدن این نمایش نروید اما اگر قدری دغدغه مند هستید با دل و جان به تماشای این نمایش بروید و ببنید دیروز و امروزمان را ... انگار کن از آسمان به نظاره آنچه بر این سرزمین گذشته و میگذرد نشسته ای ...به نظاره خودمان و آنچه بر سر خودمان میاوریم. آن که برای تکه ای نان نوکری و مستمری مزدوری، داغ بر گرده گروهی از خودمان میگذارد از خودمان است. خودمانیم که گروهی مذبذب را که خودشان مقهورند یا اصل دردشان چیزهای دیگریست و دنبال پر و خالی کردن شکم هایشان اند ، ردای نخبه گی میپوشانیم و بعد بدنبال آنها به هر ناکجاآبادی که هدایت میکنند روانه میشویم تا بیاید بر سرمان هر آنچه حقمان است بیاید. حقیقتاً ما زنده ایم؟ یا مرده های متحرکی هستیم که به دریدن هم افتاده ایم؟ آیا مناسبات اجتماعی روزمره را که نگاه میکنیم جز این هست؟ .. مونولوگ سیاه محشر بود. برای این جامعه سیاه و تلخ و بی رحم که خودمان برای خودمان ساخته ایم "که حتی میرغضب هم در آن، چشم انتظار میرغضبه" سیلی جانانه ای است برای هشیار شدن .... برای جنازه نبودن. برای "انسان" شدن.