من مخاطب رقص بوتو نیستم انگار چون این کارو دوست ندشتم و سلیقه من نبود بیان عریان موضوعات تابو. فضای مالیخولیایی تنهایی انسان، جنایت، دنیوی بودن تمام وود بشر از ویژگی های این کار بود و من سردرد گرفتم برخی از مشخصه های مشترک اجراهای بوتو عبارتند از:
- به کار بردن موضوعات تابو.
- فضاهای پوچ یا اغراق گرا.
- اسلوموشن به حد خارق العاده ای تحت کنترل.
- بدنهای تقریبا عریان و نقاشی شده به رنگ سفید .
- چشمان به فراسو چرخان و چهره کج و معوج.
- شکل ... دیدن ادامه ›› های گروتسک.
- اجرا کردن با یا بدون تماشاگر.
- سبک بدون سبک به تعداد رقصندگان بوتو سبک بوتو وجود دارد.
بوتو نامی است که به نوعی از اجرا اطلاق می گردد که می تواند به عنوان گونه ای از رقص معاصر ژاپنی لحاظ شود.
برتو طغیانی معلول از ویرانی اجتماعی و سیاه بخشی باقی مانده پس از جنگ جهانی بود و از طرفی منطبق بود بر واکنش که در مقابل نهادهای وقت رقص ژاپن صورت گرفته بود. نهادهائی که تاتسومی هیجیکاتا بنیانگذار بوتو آن ها را اسیر تقلید می دانست تقلید از غرب از سوی دیگر واز "نو" معروف ترین شکل از تیاتر سنتی موزیکال بر اساس هیجیکاتا وضعیت آن زمان رقص را به خاطر سطحی گرایی و گسترش تمایل به روایت گری قویا مورد انتقاد قرار داد.
بوتو درخلال جست وجوی یک حافظه جمعی یا منحصر به فرد به موضوعات و مولفه های بنیادین خود دست یافت: مرگ، شهرت، پویائی و ارتعاشات.
ممکن است خالصا مفهومی(کانسپچوال) باشد، بدون هیچ حرکتی. بوتو در ابتدا در ژاپن مورد تخطئه قرار گرفت. اولین اثر هیجیکاتا در ۱۹۵۹ یک رسوائی خوانده شد و او به لحاظ اجتماعی مطرود شد. این هنر اجرائی بعدها در غرب به طور چشمگیری مورد استقبال واقع شد. به ویژه دراروپای دهه ۷۰) بوتو سرانجام به عنوان یک گرایش هنری علاقه مند به جست وجوی هویت ملی در ژاپن دهه ۸۰ مورد تحسین و اقبال واقع شد. تا دهه ۹۰ نسل جدید بوتوی ژاپنی را با منابع فرهنگی سراسر دنیا مرتبط ساخت. امروزه بوتو رقصی است که در پهنه عالم اجرا می شود.