وقتی توسط دو ایرانی ، از دل یک ایده نمایشنامه ی قوام یافته ای نوشته میشه و و روی صحنه میره اتفاق خوشایندی افتاده.
دیشب کار رو دیدم و کارگردانی فکر شده و بازیهای کار شده شب خوبی رو برامون رقم زد.
دو نکته:
ای کاش فضا انقدر باز باشه که یک ایده ایرانی مجبور به طراحی داستانی خارجی نشه و هنرمند بتونه هر چیزی من جمله رسانه ها رو براحتی به چالش بکشه و با ارجاعات مصداقی مخاطب بیشتری رو هم جذب کنه. بومی سازی باعث میشه نمایش ماندگار بشه و نه تنها یک خاطره خوب. گرچه خودم هم گرفتار این مشکل بودم.
نکته دوم طراحی صحنه ست که بین مینی مالیسم و رئالیسم در نوسانه. گرچه در نهایت دوست داشتنی و قابل قبوله ولی شاید اگر تنها یک راه رو میرفت بهتر میشد. شاید.
خسته نباشید میگم به دوست خوبم حسام افسری و گروه خوبش. امیدوارم همچنان با دغدغه تئاتر بسازه.