اعتراض راه داره روش داره.
چاله میدون نیست که صداشُ بندازه تو گلوش داد بزنه.

دوست عزیز شما هم اگه هفته ای چند بار در سالن های تیاتر باشید و در نود درصد موارد یه عکاس غیرحرفه ای و کارنابلد باعث بشه شبت خراب شه و کل اجرا حرص خورده باشی ولذتت خراب شده باشه و بعد اجرا به خودت بگی چرا هیچی بهش نگفتم و نشستم تحمل کردم و نتونستم در مورد حق تضییع شدم اعتراض کنم، بالاخره توی یه اجرا خویشتن داریتو کنار میذاری و تمام اذیت شدن هاتو فریاد میزنی!
در نهایت هم ممکنه افرادی که توی اون اجرا شما رو برای بار اول دیدن به بی فرهنگی متهمتون کنن و به همین بی رحمیِ جمله خودتون قضاوت شید!

ولی بدونید این فریاد میتونه برای یه آدم بافرهنگ، با شخصیت و خویشتندار باشه که در ۹۹۹ حالت قبلی ریخته تو خودش ولی دیگه از این همه مماشات خسته شده، در ۱ مورد کارد به استخونش رسیده و حقشو فریاد زده..

شما چرا میگین تماشاگر نامحترم ؟ چرا نمیگین عکاس نامحترم ؟
اگر عکاس توی 10 دقیقه اول که فقط نریشن داشت پخش میشد و هیچ اکتی روی صحنه اتفاق نمی افتاد 10-15 تا عکس نمیگرفتن و بدتر از اون چک هم نمیکردن ، من خیلی بعید میدونم که صدای اون آقای تماشاگر بلند میشد.
اون آقا و اطرافیان اون آقا و اطرافیان عکاس حق داشتن که به اندازه شما که نمیدونم کجای سالن نشسته بودین از نمایش لذت ببرن.

آقای رفیعی می فرمایید اعتراض آداب دارد چند شب قبل هم دوست دیگری به دیدن نمایش رفته و از عکاس کلافه شده بود آخر اجرا خیلی مودبانه از کارگردان درخواست کرده بود عکاس حرفه ای وارد سالن شود .
اگر این برخوردها ره به جایی می برد که من دیشب تا آخر نمایش بغل عکاس زجر نمی کشیدم عکاسی مسلسل وار و چک کردن تک تک اونها .
پشت سری عکاس چشمهاش از نور دوربین درد گرفت و با پلک های نیمه بسته کار رو دیده.
بهتر قبل از اینکه انگشت اتهام به سمت کسی دراز کنیم موقعیت، فضا و شرایطش رو درک کنیم