«هر کسی کو دورماند از اصل خویش - بازجوید روزگار وصل خویش»
در جستجوی فریده، حکایت تنهایی آدمی است؛ سرگشتگی، رها شدگی، بی تعلقی، بی ریشگی، سکوت، ... دیدن ادامه ›› سرما، تنهایی. در جستجوی فریده، حکایت بازگشت به خویشتن است، رفتن، رسیدن، دست زدن، لمس کردن، بوسیدن، در آغوش کشیدن و در آغوش کشیده شدن، سلام کردن و سلام شنیدن، به دیگری نزدیک شدن و دیگری را داوری نکردن، با دیگری و در حضور دیگری خود را معنا کردن. در جستجوی فریده، بازتعریف زندگی است، سیر آفاق و انفس، دیالکتیک خود - دیگری، خودآگاهی و دیگر آگاهی، تأمل و تعامل. در جستجوی فریده، فیلم اشک ها و لبخندهاست، تن دادن به بازی جرات یا حقیقت، نترسیدن، نهراسیدن، مرز شکستن، از مرز گذشتن، بی آن که به دام احساسات گرایی سطحی و نتیجه گیری های خشک اخلاقی درافتیم. در جستجوی فریده، آبروی فیلم سازی مستند - داستانی ایران زمین است در جامعه جهانی، هرچند که شخصا شاید با انتخابش برای اسکار موافق نباشم، چراکه شاید هنوز مولفه های لازم برای رقابت با شاهکارهای جهانی را نداشته باشد.
در جستجوی فریده، فیلم قشنگی است. تماشایش لذت تماشای یک فیلم خوب را می بخشد.
بنا به سلیقه شخصی، هیجان انگیزترین سکانس فیلم برایم، صحنه ی درگیری خانواده سوم (مادر- پسر مرد فوت شده- دختر مادر) در بازتعریف اتفاق چهل سال پیش، سکوت فریده و واکنش انسانی او، قضاوت نکردن و همدلی کردن اوست.
ضعیف ترین سکانس نیز به دید من، حضور سه خانواده در پایان فیلم برای تعیین نتیجه آزمایش دی ان ای در آزمایشگاه است؛ تنها جایی که فیلم به دام احساسات گرایی سطحی می افتد، آدم ها از قالب واقعی شان خارج می شوند و در بیان ناکامی شان، مقابل دوربین نقش بازی می کنند. البته چیدمان صحنه، موقعیت دوربین و انتخاب کارگردان، آنها را به چنین ورطه ای می کشاند. خوشبختانه، فیلم در این جا تمام نمی شود و ضعف این سکانس، با قوت سکانس پایانی، حضور فریده در منزل خودش در هلند، روبیدن برگ های حیاط و آشتی دوباره او با زندگی پوشیده می شود، سکانسی که به زیبایی در تقابل با سکانس آغازین فیلم (تنهایی بی رونق فریده در منزلش) قرار می گیرد و حلقه های داستان را به زیبایی به هم متصل می کند.
در جستجوی فریده، فیلم قشنگی است.