فان فار
اثرى که فرم آن پر است از بازى هاى گوناگون اما همگون، متنى که بى وقفه مخاطب را دگرگون مى کند و افکندن داستان هاى موازی در روابط روزمره ى کوچکترین نهاد جامعه مجالی برای درنگ در واکنش نمیگذارد، خلق موقیت هاى کمیک در فضای پر التهاب و پر محتوا کششی پررنگ دارد تا جاییکه مخاطب در خلسه ای از فضای بین بهت و درد و خنده و اشک قرار می گیرد، حالی شبیه به حال پایان لیلا!
کارگردانی این اثر با ایجاد پارادوکسی در طراحی فرم و بطن محتوا، به طرز حیرت آوری مخاطب را در آچمز قرار می دهد، لحظه اى که مخاطب در لبه ی تیغی حرکت می کند که یک سوى آن اشک و سوى دیگر لبخند است. طراحی های میزانسنی و صحنه در تعلیق شناخت خصوصیات کاراکترها کمک شایانی می کند
و اما بازیگران این اثر که یکی پس از دیگرى سعی در ربودن حواس و پیشبرنده ى درام بودند، بازی های یک دست، پر اثر، باور پذیر، پر انرژی و تمیز، با احساسی مملو از دردی که از پس خنده در هر لحظه هویداست.
هاشم، پدر این خانواده شاید بخشی از تمام ماست، که آرزوهاى بزرگ خود را محقق نکرده و بزرگترین سرمایه هایمان را هم از دست می دهیم!
به شدت پیشنهاد میشه!!!

از زحمت دوستان عزیزم پویا سعیدی، حمید حسینی، مهران جلیلوند و هنر نمایی وحید منافی، صحرا اسدالهی، سعید عظیمی، نفیسه زارع و نوید لایقی حتما دیدن کنید و حمایتتون رو از این اثر شریف دریغ نکنید.
تئاتر خوب ببینید!